شیخ عمر باغستانی

[ویکی فقه] باغستانی، عمر، از مشایخ صوفیان ماوراءالنهر در قرن هفتم است.
وی از ده باغستان از کوهپایه های تاشکند بود.
گفته اند که نسبش به شانزده واسطه به عبداللّه بن عمر می رسد.
سلسله نسب طریقتی او به شیخ صلاح الدین حسن بلغاری می پیوندد.
در مدت سه سال اقامت صلاح الدین بلغاری در بخارا ، ظاهراً در حدود ۶۴۴ـ۶۴۶، در خدمت او بود و از کبار اصحاب او به شمار می رفت.
شیخ عمر باغستانی سالها در ترکستان به ارشاد اشتغال داشت و، پس از او فرزند و نوه اش عهده دار این امر شدند.

فرزندان
پسرش، خاوند طَهور (متوفی ۷۵۵)، که علاوه بر افاضات پدر از تعالیم شیخی ترک از طریقه یسوی به نام تنگوزشیخ بهره یافته بود، تألیفاتی در تصوف داشته و شعر نیز می سروده و ابیاتی از او را فخرالدین کاشفی نقل کرده است.
شیخ داوود (۷۴۸ـ۸۲۳)، فرزند خاوند طهور، از مصاحبان خواجه محمد پارسابخاری نقشبندی (متوفی ۸۲۲)، جدّ مادری خواجه عبیداللّه احرار نقشبندی (۸۰۶ـ۸۹۵) بوده است.

مذهب
شیخ عمر باغستانی و اخلاف او در ترویج تعالیم اسلامی و عرفانی در ترکستان نقش مهمی داشته اند.
روش طریقتی آنان تأکید بر متابعت از شریعت و سنت و دوری از بدعت بود.
وی حتی در ترویج تعالیم اسلامی در میان مغولان کافر جدیت داشت و گویند که یکی از خانان مغول ، تحت تأثیر سخن او خوردن گوشت خوک را ترک کرد.

← پافشاری بر شریعت و سنت
...