شیخ حسنعلی تهرانی

[ویکی اهل البیت] حاج حسنعلی تهرانی فرزند حاج محمود تبریزی یکی از اساتید بزرگ و اعلام مشهور مشهد رضوی در اوایل قرن چهاردهم هجری است. تهرانی دانشمندی الهی، فقیهی ربانی، سالکی خدائی، در جمله بندگان شایسته و صالح خداوند متعال محسوب بود. تهرانی زادگاهش تهران بوده و به جوانی پس از طی مقدمات علوم عازم نجف اشرف گردید. و مدتها از حضور علامه نهاوندی استفاده نمود و سپس سالها در سامرا از کرسی درس میرزای بزرگ برخوردار بود و خود به مقام استادی رسید.
تهرانی در زمان حیات استاد خود به سلک فضلای مدرسین و ائمه متقین قرار گرفت. تهرانی تقریرات درسی استاد را در فقه و اصول به رشته تحریر برد و دو سالی پس از فوت میرزا در جمله مدرسین عتبات بود، اما در سال 1314 از سامرا و نجف عازم تهران گردید و مورد اکرام و احترام مردم خداجو قرار گرفت. تهرانی به علت رکون امرا و شاهان قاجار به او ناراحت بود و عاقبت زادگاه خویش را به قصد مشهد علی بن موسی الرضا برای همیشه ترک نمود. معظم له در مشهد سالیان متمادی در رأس علمای پارسا و مدرسین بزرگ فقه و اصول قرار داشت. تهرانی از ائمه جماعت مخلص مسجد گوهر شاد بود و به جهت کثرت تقوی و کمال و زهد و اخلاص صاحب کراماتی باهر گردید. تهرانی به سبب عشق و علاقه وافر به اولیاء و پیمودن راه و رسم بندگی خدا از مقربان درگاه رضوی بود و عجایبی از او گرفت. ولی سرانجام این عالم ربانی در نیمه رمضان 1325 به دیار عشاق پیوست، و فرزند عالم او حجة الاسلام شیخ محمد رضا (پدر مروارید مشهد) وارث علوم پدر گشت. این بیت علم و تقوی در زهد و اخلاص مشار با لبنان در بین شیعیانند.