شیخ احمـد بحرانی

[ویکی اهل البیت] احمد بن حمد بحرینی معروف به شیخ احمد بحرانی از دانشمندان بزرگ اسلام در اواخر قرن یازدهم است. بحرینی دانشمندی محقق و مجتهدی کامل و عالمی پارسا و پرهیزکار بود. با توجه به نظریه صاحب تراجم مختلف معظم له از بزرگترین علمای بحرین و بلاد در عصر خویش بوده است. صاحب روضات به نقل از شیخ یوسف بحرینی (صاحب لوء لوء) چنین می نویسد: بحرانی دانائی بد که فهمی بسیار کنجکاو داشت، و در پارسائی و بندگی حق و بی اعتنائی به زر و سیم دنیا و پرهیزکاری به عالی ترین درجات انسانی رسیده بود. در فصاحت و بلاغت و تقریر گوی سبقت را از اقران ربوده، به قاعده سخن و به مقتضای حال حقایق را بیان نمودی و بر صحایف تحریر در آوردی. او در میان دانشمندان بحرین از همه برتر و من او را افضل علمای آن سامان می دانم. او در مسافرتش به اصفهان هفته ای دو روز از مجلس محقق سبزواری به طور خصوصی استفاده می نمود و از محضر محقق خوانساری نیز بهره ها برد. علامه مجلسی در مورد شیخ احمد بحرانی گوید: او را دریای مالا مالی از دانش یافتم که کسی تاب بر ابری با او نداشت، و دانشمند ماهری او را دیدم که کسی در فضل و علم همتای او نبود. از آثار مهم او: ریاض الدلایل در فقه می باشد که مرحوم آقا سید علی صاحب ریاض المسائل نام کتاب فقهی خویش را از کتاب معظم له اقتباس نمود (در آینده با این سید انشاء الله آشنا می شویم). بحرانی امور خفیه را در مسائل منطقی تألیف نمود و رساله ای نیز در وجوب نماز جمعه به رشته تحریر برد و سرانجام در اوایل قرن دوازدهم در شهر کاظمین وفات نمود. پدرش شیخ محمد بحرینی در علوم فلسفی و ریاضیات و هیئت و نجوم مهارت داشت.