[ویکی اهل البیت] آیت الله شیخ احمد حجتی در زمره مجتهدان و فاضلانی است که عمر بابرکت خویش را در راه کسب دانش فقه و تدریس علوم دینی صرف کرد و همزمان با تلاش های فکری، ضمن دوری از جنجال های تبلیغاتی، به تهذیب نفس و اعراض از تعلقات دنیوی پرداخت و به موفقیت های معنوی و عرفانی رسید.
در خانواده ای اهل علم و اجتهاد پرورش یافت و بر اثر مراقبت های خاص اخلاقی و تقید به مسایل شرعی، نور معرفت را به قلب خویش تابانید و از طریق موعظه و نصیحت و توصیه های عرفانی، علاقمندان و مشتاقان را به حقایق قرآنی و روایی متوجه ساخت. او تقرب به خداوند و رسیدن به ساحل رستگاری را در اجتناب از معاصی، ادای فرایض در اول وقت، پرهیز از مکروهات، روی آوردن به مستحبات و نوافل، تلاوت قرآن و مداومت به دعا و توسل می دانست و با الهام از حقایق مسلم قرآنی و نکات ژرف روایی عقیده داشت که:
«انسان در صورتی به حق واصل می شود و در طریق صراط مستقیم قدم می نهد که انگیزه های خود را از آن چه غیرخداست، پاکسازی کند، اغیار را از خانه دل بیرون براند، همه چیز را برای خداوند و کسب رضای او بخواهد، با دوستان و دشمنان بر حسب معیارهای الهی برخورد کند و جاذبه و دافعه اش مبتنی بر موازین شرعی و اسلامی باشد».
وی که مدام به مجاهده با نفس و پرهیز از تمایلات دنیایی مشغول بود و خود را به فضایلی آراسته ساخته بود. آرزوی قرب به خداوند، بدون اعمال صالح و رفتار پسندیده و احسان و نیکوکاری، را خواسته ای دور از منطق می دانست. برای رسیدن به کمالات روحانی، گوشه نشینی و عزلت و قهر با جامعه را روا نمی دید. تنها هنگامی افراد را به پرهیز از مصاحبت با مردمان توصیه می کرد که این روند سد راه خودسازی و تهذیب شود و غبار گناه را بر آیینه دل بنشاند.
آیت الله حجتی تأکید می کرد زیارت اولیای الهی مستحب است، ولی اطاعت از فرامین پروردگار و رسولان و جانشینان آنان امر واجبی است و انسان باید نخست وظایف واجب خود را به شیوه ای مطلوب به جای آورد و سپس به امورات دیگر مبادرت ورزید، تا از مقربین درگاه حق گردد و به طور معنوی و حقیقی با اولیای الهی انس یابد زیرا قرار گرفتن در «کاروان ابرار» از این طریق به دست خواهد آمد. آشنایی با زندگی و تفکرات این فقیه عارف برای مشتاقان فضیلت سودمند خواهد بود.
در خانه حاج میرزا محمد حجتی که افراد آن با رزق حلال روزگار می گذرانیدند و تربیت های مذهبی و صفای معنوی آن را نورانی ساخته بود، مادری مهربان و مؤمن که عاطفه و پارسایی را با هم جمع کرده بود و در گرداب رنج و سختی فرزندانی را پرورش داده بود، با زمزمه های آسمانی دعای خود که بعد از نماز فضای خانه را عطرآگین می ساخت، جویبار پاکی و محبت را در وجود آنان جاری می ساخت.
این بانو فرزند دیگری را با خود حمل می کرد و می کوشید در دوران بارداری از خوراک های حلال و طیب استفاده کند و از هرگونه غذای شبه ناک اجتناب ورزد. سرانجام دهم آبان سال 1297 ش. فرا رسید و کودکی دیده به جهان گشود که با صدای ناله خود لبخند به صورت والدین خویش نشاند.
در خانواده ای اهل علم و اجتهاد پرورش یافت و بر اثر مراقبت های خاص اخلاقی و تقید به مسایل شرعی، نور معرفت را به قلب خویش تابانید و از طریق موعظه و نصیحت و توصیه های عرفانی، علاقمندان و مشتاقان را به حقایق قرآنی و روایی متوجه ساخت. او تقرب به خداوند و رسیدن به ساحل رستگاری را در اجتناب از معاصی، ادای فرایض در اول وقت، پرهیز از مکروهات، روی آوردن به مستحبات و نوافل، تلاوت قرآن و مداومت به دعا و توسل می دانست و با الهام از حقایق مسلم قرآنی و نکات ژرف روایی عقیده داشت که:
«انسان در صورتی به حق واصل می شود و در طریق صراط مستقیم قدم می نهد که انگیزه های خود را از آن چه غیرخداست، پاکسازی کند، اغیار را از خانه دل بیرون براند، همه چیز را برای خداوند و کسب رضای او بخواهد، با دوستان و دشمنان بر حسب معیارهای الهی برخورد کند و جاذبه و دافعه اش مبتنی بر موازین شرعی و اسلامی باشد».
وی که مدام به مجاهده با نفس و پرهیز از تمایلات دنیایی مشغول بود و خود را به فضایلی آراسته ساخته بود. آرزوی قرب به خداوند، بدون اعمال صالح و رفتار پسندیده و احسان و نیکوکاری، را خواسته ای دور از منطق می دانست. برای رسیدن به کمالات روحانی، گوشه نشینی و عزلت و قهر با جامعه را روا نمی دید. تنها هنگامی افراد را به پرهیز از مصاحبت با مردمان توصیه می کرد که این روند سد راه خودسازی و تهذیب شود و غبار گناه را بر آیینه دل بنشاند.
آیت الله حجتی تأکید می کرد زیارت اولیای الهی مستحب است، ولی اطاعت از فرامین پروردگار و رسولان و جانشینان آنان امر واجبی است و انسان باید نخست وظایف واجب خود را به شیوه ای مطلوب به جای آورد و سپس به امورات دیگر مبادرت ورزید، تا از مقربین درگاه حق گردد و به طور معنوی و حقیقی با اولیای الهی انس یابد زیرا قرار گرفتن در «کاروان ابرار» از این طریق به دست خواهد آمد. آشنایی با زندگی و تفکرات این فقیه عارف برای مشتاقان فضیلت سودمند خواهد بود.
در خانه حاج میرزا محمد حجتی که افراد آن با رزق حلال روزگار می گذرانیدند و تربیت های مذهبی و صفای معنوی آن را نورانی ساخته بود، مادری مهربان و مؤمن که عاطفه و پارسایی را با هم جمع کرده بود و در گرداب رنج و سختی فرزندانی را پرورش داده بود، با زمزمه های آسمانی دعای خود که بعد از نماز فضای خانه را عطرآگین می ساخت، جویبار پاکی و محبت را در وجود آنان جاری می ساخت.
این بانو فرزند دیگری را با خود حمل می کرد و می کوشید در دوران بارداری از خوراک های حلال و طیب استفاده کند و از هرگونه غذای شبه ناک اجتناب ورزد. سرانجام دهم آبان سال 1297 ش. فرا رسید و کودکی دیده به جهان گشود که با صدای ناله خود لبخند به صورت والدین خویش نشاند.
wikiahlb: شیخ_احمد_حجتى