شیحان

لغت نامه دهخدا

شیحان. [ ش َ ] ( ع ص ) صاحب رشک و غیور. ( منتهی الارب ). مرد غیور بسبب حذر بر ناموس خود. ( از اقرب الموارد ). || مرد برحذر و بیمناک.( منتهی الارب ). || اسب سخت نفس. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || دراز از هر چیز.( منتهی الارب ). طویل. ( از اقرب الموارد ). || آنکه در دویدن نرمی کند. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || مرد جد. ( از اقرب الموارد ).
شیحان. ( ع ص ) دراز. ( از اقرب الموارد ).
شیحان. [ ش َ ] ( اِخ ) کوهی است مشرف بر تمام کوههای اطراف قدس. ( از معجم البلدان ). کوهی بلند در حوالی قدس. ( منتهی الارب ).

فرهنگ فارسی

دراز .

پیشنهاد کاربران

بپرس