شیبانی، منوچهر (کاشان ۱۳۰۲ـ تهران ۱۳۷۰ش)
شیبانی، منوچهر
شاعر، نقّاش و فیلم ساز ایرانی. پس از تحصیل در هنرستان های صنعتی تهران و شاهی به دانشکدۀ هنرهای زیبای تهران رفت و در رشتۀ نقاشی درس خواند. در ایتالیا و فرانسه هم نقاشی و سینما آموخت. در دهۀ ۱۳۲۰ با تشویق نیما یوشیج به شعر نو پرداخت و در کنار او و فریدون توللی و محمدعلی جواهری (رواهیچ) در نخستین کنگرۀ نویسندگان ایران (انجمن ایران و شوروی: وُکْس، ۱۳۲۵) شعر خواند. علاوه بر آثاری در زمینۀ نقاشی و فیلم، سروده هایی از وی برجای مانده است: جرقه (۱۳۲۴ش)، آتشکدۀ خاموش (تهران، ۱۳۴۲)، سراب های کویری (تهران، ۱۳۵۵)، گزینۀ اشعار (با تحلیل علی بابا چاهی، تهران، ۱۳۷۳). شیبانی، به عنوان یکی از پیش گامان شعر نیمایی، در دهۀ ۱۳۲۰ شناخته شده است.
شیبانی، منوچهر
شاعر، نقّاش و فیلم ساز ایرانی. پس از تحصیل در هنرستان های صنعتی تهران و شاهی به دانشکدۀ هنرهای زیبای تهران رفت و در رشتۀ نقاشی درس خواند. در ایتالیا و فرانسه هم نقاشی و سینما آموخت. در دهۀ ۱۳۲۰ با تشویق نیما یوشیج به شعر نو پرداخت و در کنار او و فریدون توللی و محمدعلی جواهری (رواهیچ) در نخستین کنگرۀ نویسندگان ایران (انجمن ایران و شوروی: وُکْس، ۱۳۲۵) شعر خواند. علاوه بر آثاری در زمینۀ نقاشی و فیلم، سروده هایی از وی برجای مانده است: جرقه (۱۳۲۴ش)، آتشکدۀ خاموش (تهران، ۱۳۴۲)، سراب های کویری (تهران، ۱۳۵۵)، گزینۀ اشعار (با تحلیل علی بابا چاهی، تهران، ۱۳۷۳). شیبانی، به عنوان یکی از پیش گامان شعر نیمایی، در دهۀ ۱۳۲۰ شناخته شده است.