شگفت

شگفتم من از کار دیو نژند
که هرگز نخواهد به من جز گزند.
فردوسی.
مگر زین سپس پندخود را دهند
ز یزدان پیروزگر بشکهند.
تا ز بسیاری آن زر نشکهد
بیکرانی پیش آن مهمان نهد.
مولوی.
دوستان از فراق تو شکهند
من همی از وصال تو شکهم.
فرخی
اشتر گرسنه کسیمه خورد
کی شکوهد ز خار چیره خورد.
رودکی
نه از مردم بترسی نه ز یزدان
نه از بندم شکوهی نه ز زندان.
( ویس و رامین ) .