شکوی

لغت نامه دهخدا

شکوی. [ ش َ وا ] ( ع اِمص ) گله. شِکوه. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). گله. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( غیاث ). گله مندی. گله گزاری. شکایت. اشتکاء. شکوه. تشکی. مُست. رفعقصه. رفع دعوی. گزرش. ( یادداشت مؤلف ) :
نی نی از بخت شکرها دارم
چند شکوی که شوک بی ثمراست.
خاقانی.
آهی از سر شکوی به اغراق چنان برکشد که از آن هر دیده گریان و هر اشک ناروان روان گردد. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 444 ).
چون بریده شد برای حلق دست
مرد زاهدرا در شکوی ببست.
مولوی.
|| بیماری. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).

شکوی. [ ش َ وا ] ( ع مص ) شکاة. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). گله کردن. ( آنندراج ) ( غیاث ) ( المصادر زوزنی ) ( دهار ). || نالیدن. زاریدن. بنالیدن. ( از یادداشت مؤلف ). رجوع به شکاة و شکایة شود.

فرهنگ فارسی

گله کردن، شکایت کردن، گله وناله، شکوه وشکایت
( اسم ) شکایت گله مندی .
گله کردن نالیدن زاریدن .

فرهنگ معین

(شَ ) [ ع . ] (اِمص . ) شکایت .

پیشنهاد کاربران

بپرس