شکل دهی انفجاری ( به انگلیسی: Explosive forming ) روشی است که در آن از ضربه انفجاری به جای پانچ یا فشار به منظور فرم دهی فلز استفاده می شود و از اواخر قرن هجدهم میلادی اختراع شد. گزارش شده است که اولین بار در سال ۱۸۷۸، توسط دانیل آدامسن در منچستر انگلستان استفاده شده است. در سال ۱۸۹۸ اولین پروانه ثبت اخراع شکل دهی انفجاری در انگلستان به شماره ۲۱۸۴۰ ثبت شد. به فاصله مدت کوتاهی بعد از آن، در سال ۱۹۰۹ ثبت اختراع به شماره ۹۳۹۷۰۲ در ایالات محده آمریکا در مورد این فرایند به ثبت رسید. در دهه ۵۰ میلادی شرکت موور ( به انگلیسی: Moore Company ) توانست به وسیله این فناوری بدنه های فن های بزرگ را تولید کند. این نوآوری منجر به کاهش ۱۵ درصدی هزینه تولید نسبت به روش های شکل دهی مرسوم آن دوره شد. تفاوت عمده این روش با روش های دیگر شکل دهی فلزات در این است که ابتدا به فلز سرعت داده شده و با تبدیل انرژی جنبشی در آن ها به انرژی پلاستیک، تغییر شکل صورت می گیرد. این تکنیک در مواردی که نسبت به روش های مرسوم مزیت دارد نظیر هزینه ساخت و سادگی پیاده سازی، استفاده می شود. این روش به دو دسته انفجار سطح پایین و انفجار سطح بالا تقسیم می شود. تنش حاصله در فرم دهی نوع دوم تا نیز ممکن است برسد.
نکته منحصر به فرد این گونه روش های فرم دهی، فشار بسیار بالایی است که در اثر برخورد دو جسم صلب با سرعت زیاد به وجود می آید. فهم دقیق این مطلب نیازمند مطالعه رفتار موجی درون اجسام جامد می باشد.
روش های مختلفی برای انجام این کار وجود دارد، یکی از آن ها قرار دادن قطعه در مقابل یک قالب و انفجار بار در فاصله مناسب از آن می باشد. این فرایند یعنی فرم دهی الکتروهیدرولیک نوعی از فرم دهی فلزات می باشد که قوس تخلیه الکتریکی برای تبدیل انرژی الکتریکی به انرژی مکانیکی استفاده می شود. یک بانک خازنی یک پالس جریان بالا را به دو الکترود، که در فاصله کمی از هم قرار دارند و در یک مایع نظیر آب یا روغن قرار دارند، انتقال می دهد. قوس جریان به سرعت سیال اطراف را تبخیر کرده که منجر به تولید ضربه موج می شود. قطعه مورد نظر، که در تماس با سیال قرار دارد، با برخورد به قالب شکل می گیرد. یکی دیگر از روش های مشابه شکل دهی انفجاری، شکل دهی الکترومغناطیسی است که با استفاده از میدان مغناطیسی درون قطعه یک جریان الکتریکی ایجاد می کند که جریان ایجاد شده نیز باعث ایجاد یک میدان مغناطیسی مخالف با میدان اول می شود. برآیند این دو نیرو باعث شکل دهی به فلز می شود. در واقع می توان فرم دهی الکتروهیدرولیک را پلی میان شکل دهی انفجاری و شکل دهی الکترومغناطیسی دانست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنکته منحصر به فرد این گونه روش های فرم دهی، فشار بسیار بالایی است که در اثر برخورد دو جسم صلب با سرعت زیاد به وجود می آید. فهم دقیق این مطلب نیازمند مطالعه رفتار موجی درون اجسام جامد می باشد.
روش های مختلفی برای انجام این کار وجود دارد، یکی از آن ها قرار دادن قطعه در مقابل یک قالب و انفجار بار در فاصله مناسب از آن می باشد. این فرایند یعنی فرم دهی الکتروهیدرولیک نوعی از فرم دهی فلزات می باشد که قوس تخلیه الکتریکی برای تبدیل انرژی الکتریکی به انرژی مکانیکی استفاده می شود. یک بانک خازنی یک پالس جریان بالا را به دو الکترود، که در فاصله کمی از هم قرار دارند و در یک مایع نظیر آب یا روغن قرار دارند، انتقال می دهد. قوس جریان به سرعت سیال اطراف را تبخیر کرده که منجر به تولید ضربه موج می شود. قطعه مورد نظر، که در تماس با سیال قرار دارد، با برخورد به قالب شکل می گیرد. یکی دیگر از روش های مشابه شکل دهی انفجاری، شکل دهی الکترومغناطیسی است که با استفاده از میدان مغناطیسی درون قطعه یک جریان الکتریکی ایجاد می کند که جریان ایجاد شده نیز باعث ایجاد یک میدان مغناطیسی مخالف با میدان اول می شود. برآیند این دو نیرو باعث شکل دهی به فلز می شود. در واقع می توان فرم دهی الکتروهیدرولیک را پلی میان شکل دهی انفجاری و شکل دهی الکترومغناطیسی دانست.
wiki: شکل دهی انفجاری