شکفه

لغت نامه دهخدا

شکفه. [ ش ِ ک َ ف َ / ف ِ ] ( اِ ) مخفف شکافه. زخمه. مضراب. ( یادداشت مؤلف ) :
نوشم قدح نبید نوشنجه
هنگام صبوح ساقیان رنجه
خنیاگر ایستاد و بربطزن
از بس شکفه شده در اشکنجه.
منوچهری.

شکفه. [ش ِ ک ُ ف َ / ف ِ ] ( اِ ) شکوفه. ( ناظم الاطباء ). مخفف شکوفه که گل درخت میوه دار باشد. ( برهان ) :
گویی که گیا قابل جان شد که چنین شد
روی گل و چشم شکفه تازه و بینا.
مسعودسعد.
ای شکفه شاخسار جیب گشاده چو صبح
ساخته گوی انگله دانه در خوشاب.
خاقانی.
بر فلک بین که پی نزهت عیدی ملک
صدهزاران شکفه ماحضر آمیخته اند.
خاقانی.
- پرشکفه ؛ با شکوفه ٔبسیار. غرق شکوفه :
چو باغ پرشکفه مجلس تو خرم باد
به روی غالیه زلفان یاسمین غبغب.
فرخی.

فرهنگ فارسی

فرج زن
مخفف شکافه زخمه مضراب

فرهنگ معین

(ش کُ فَ یا فِ ) (اِ. ) شکوفه .

فرهنگ عمید

= شکوفه

پیشنهاد کاربران

بپرس