ز بوی خلق تو بر موضع شتاب و درنگ
گل و سمن شکفاند بهار آتش و آب.
مسعودسعد.
روضه معرفت را تازه میگرداند و درخت شوق را بشکفاند. ( نوروزنامه ).چو بنگرم به رخ چون گل شکفته او
ز طبع گل شکفانم به گلستان سخن.
سوزنی.
تا او نخواهد صبا پرده گل نشکفاند. ( سعدی گلستان ).- زیغال شکفاندن ؛ به خنده و خروش آوردن قدح :
شکفت لاله تو زیغال بشکفان که همی
ز پیش لاله به کف برنهاده به زیغال.
رودکی.
رجوع به زیغال شود.