شکری عبدالرحمان

شَکری، عبدالرَّحمان (۱۸۸۶ـ۱۹۵۸)
شاعر، منتقد و داستان نویس مصری. همانند مازنی، دانش آموختۀ دانشسرای عالی تربیت معلم قاهره، و پروردۀ نظام سکولاری بود که در نیمۀ دوم قرن ۱۹ در مصر پدید آمد. نخستین دیوانش را در ۱۹۰۹ منتشر کرد. پس از آن به انگلستان رفت و سه سال در دانشگاه شفیلد به تحصیل پرداخت. در ۱۹۱۲ به مصر بازگشت و پنج کتاب شعر بین سال های ۱۹۱۳ تا ۱۹۱۸ چاپ کرد. مقدمه هایی که بر این کتاب ها نوشته، بیانگر دانش وسیع و عمیق او از شعر و نقد در انگستان قرن های ۱۸ و ۱۹ است. شکری همچون مازنی و عقاد عضو گروه دیوان بود و شهرتش را بیشتر مدیون شعر است تا نقد و داستان نویسی. او شیفتۀ مکتب رمانتیک بود و بسیاری از اصول آن را با شعر جدید عربی درآمیخت. دو مجموعۀ نخست شعر شکری به شیوۀ کهن است، اما سال های بین ۱۹۱۵ تا ۱۹۱۸ سروده های وی به رمانتیک گراییده و احساس، خیال پردازی، سادگی زبان و ذوق زیباپرستی از ویژگی های بارز آن است. او معتقد است که شاعر راستین از استعدادی برخوردار است که در بقیۀ افراد نوع بشر وجود ندارد. تأثیر شاعرانی چون کیتس، کولریج و وردزورث بر شعر شکری آشکار است. با انتشار الدایون (۱۹۲۱)، روابط دوستانۀ مازنی و عقّاد با شکری تیره شد. شکری، به خلاف مازنی و عقّاد، از فعالیت های اجتماعی پرهیز داشت و سال های واپسین زندگی را در انزوا گذرانید. کلیات اشعار شکری منتشر شده است (اسکندریه، ۱۹۶۰).