شکرخای

لغت نامه دهخدا

شکرخای. [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] ( نف مرکب ) شکرخا. قریب به معنی شکرشکن. ( آنندراج ). که شکر بخورد. که شکر بجود. || سخت شیرین. بسیار شیرین و دلپسند :
ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه یاقوت شکرخای تو خوش.
حافظ.
|| سخت شیرین سخن. شیرین گفتار :
که شاه نیکوان شیرین دلبند
که خوانندش شکرخایان شکرخند.
نظامی.
که طوطیان شکرخای هم سخن گویند
ولیک ناید از طوطیان سخندانی.
کمال الدین اسماعیل.
آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد
طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکّرخای تو.
حافظ.
و رجوع به شکرخا شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس