شکرگو. [ ش ُ] ( نف مرکب ) شکرگوی. شکرگزار. که سپاس نعمت حق یا خلق را بگوید. شاکر. ( از یادداشت مؤلف ) : گر ترشرو بودن آمد شکر و بس همچو سرکه شکرگویی نیست کس.مولوی.و رجوع به شکرگزار و شکرگوی شود.
