شکرگفتاری. [ ش َ ک َ گ ُ ] ( حامص مرکب ) شیرین زبانی. شیرین سخنی. ( از یادداشت مؤلف ) : شکرگفتاریت را چون نیوشم که من خود شهد و شکّر میفروشم.سعدی.و رجوع به شکرگفتار شود.
