شکر زرد که در زبان هندی «گور» خوانده می شود از آب نیشکر تهیه شده و حاوی مواد مغذی بسیاری است و مانند شکر عادی تصفیه نمی شود. به آن گاهی اوقات شکر سانتریفوژ نشده می گویند زیرا در طول پردازش نمی چرخد و ملاس مغذی آن حذف نمی شود.
شکر زرد در شبه قاره هند، آسیای جنوب شرقی و آفریقا مصرف می شود. [ ۱] شکر زرد به عنوان یک ماده در غذاهای شیرین و خوش طعم در آشپزی هند، پاکستان، بنگلادش، نپال، سریلانکا، افغانستان و ایران استفاده می شود. شکر زرد به سوپ عدس ( دال ) اضافه می شود تا مزه تند، شور و ترش آن، به ویژه در غذاهای گجراتی، را تعدیل کنند.
این محصول غلیظی از آب نیشکر و اغلب شیره خرما یا خرما بدون جدا شدن ملاس و بلور است و رنگ آن از قهوه ای طلایی تا قهوه ای تیره متغیر است. شکر گور هند شبیه پانلای آمریکای لاتین است، [ ۱] که در مکزیک به عنوان پیلونسیلو نیز شناخته می شود. شکر زرد تا ۵۰ درصد ساکارز، تا ۲۰ درصد قندهای معکوس و تا ۲۰ درصد رطوبت دارد و بقیه از مواد نامحلول دیگری مانند خاکستر چوب، پروتئین ها و الیاف باگاس تشکیل شده است. [ ۱]
شکر زرد از محصولات نیشکر و درخت نخل تادی ساخته می شود. شکری که از شیره خرما به دست می آید ارزشمندتر است و در خارج از مناطقی که در آن تولید می شود کمتر در دسترس است. نخل تودی در هند، بنگلادش، پاکستان، نپال، میانمار و سری لانکا برای تولید انگور استفاده می شود.
در سریلانکا، عصاره شربت از درختان کیتول ( نخل دم دار تنها ) به طور گسترده برای تولید شکر زرد استفاده می شود. [ ۲] به طور سنتی، این شربت از جوشاندن آب نیشکر خام یا شیره خرما در ظرف های بزرگ، کم عمق و ته گرد تهیه می شود.
شکر زرد باعث تحریک حرکات شکم شده و خلاصی از یبوست را باعث می شود. مصرف این ماده غذایی به طور منظم برای مشکلات تنفسی از قبیل آسم و برونشیت مفید است. شکر زرد غنی از آنتی اکسیدان ها و مواد معدنی از جمله پتاسیم، منیزیم، آهن، روی، سلنیوم، کلسیم و فسفر است که از آسیب رادیکال های آزاد هنگام تقویت دستگاه ایمنی جلوگیری می کند. پتاسیم شکر زرد همچنین به کنترل فشار خون کمک می کند. شکر زرد در درمان نشانه های آنفولانزا ( سرفه و سرماخوردگی ) نیز مؤثر است. [ ۳]
شکر زرد به طور گسترده در جنوب هند برای متعادل کردن تندی غذاهای تند استفاده می شود. در آندرا پرادش و تامیل نادو برای شیرینی هایی مانند چاکارا پونگال و شیر پونگال ( تهیه شده با برنج، شیر، انگور ) استفاده می شود. در جریان سانکرانتی، آریسلو، یک غذای اصیل آندرا پرادش، تهیه می شود، و در تامیل نادو، اللوروندای ( گلوله های کنجد ) ، آدیراسام و پوری ویلانگو اوروندای ( گلوله های برنج پف کرده ) به عنوان پیشکش - به نام پراسادام - به خدایان در جریان پوجا و جشنواره هایی از این قبیل آماده می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشکر زرد در شبه قاره هند، آسیای جنوب شرقی و آفریقا مصرف می شود. [ ۱] شکر زرد به عنوان یک ماده در غذاهای شیرین و خوش طعم در آشپزی هند، پاکستان، بنگلادش، نپال، سریلانکا، افغانستان و ایران استفاده می شود. شکر زرد به سوپ عدس ( دال ) اضافه می شود تا مزه تند، شور و ترش آن، به ویژه در غذاهای گجراتی، را تعدیل کنند.
این محصول غلیظی از آب نیشکر و اغلب شیره خرما یا خرما بدون جدا شدن ملاس و بلور است و رنگ آن از قهوه ای طلایی تا قهوه ای تیره متغیر است. شکر گور هند شبیه پانلای آمریکای لاتین است، [ ۱] که در مکزیک به عنوان پیلونسیلو نیز شناخته می شود. شکر زرد تا ۵۰ درصد ساکارز، تا ۲۰ درصد قندهای معکوس و تا ۲۰ درصد رطوبت دارد و بقیه از مواد نامحلول دیگری مانند خاکستر چوب، پروتئین ها و الیاف باگاس تشکیل شده است. [ ۱]
شکر زرد از محصولات نیشکر و درخت نخل تادی ساخته می شود. شکری که از شیره خرما به دست می آید ارزشمندتر است و در خارج از مناطقی که در آن تولید می شود کمتر در دسترس است. نخل تودی در هند، بنگلادش، پاکستان، نپال، میانمار و سری لانکا برای تولید انگور استفاده می شود.
در سریلانکا، عصاره شربت از درختان کیتول ( نخل دم دار تنها ) به طور گسترده برای تولید شکر زرد استفاده می شود. [ ۲] به طور سنتی، این شربت از جوشاندن آب نیشکر خام یا شیره خرما در ظرف های بزرگ، کم عمق و ته گرد تهیه می شود.
شکر زرد باعث تحریک حرکات شکم شده و خلاصی از یبوست را باعث می شود. مصرف این ماده غذایی به طور منظم برای مشکلات تنفسی از قبیل آسم و برونشیت مفید است. شکر زرد غنی از آنتی اکسیدان ها و مواد معدنی از جمله پتاسیم، منیزیم، آهن، روی، سلنیوم، کلسیم و فسفر است که از آسیب رادیکال های آزاد هنگام تقویت دستگاه ایمنی جلوگیری می کند. پتاسیم شکر زرد همچنین به کنترل فشار خون کمک می کند. شکر زرد در درمان نشانه های آنفولانزا ( سرفه و سرماخوردگی ) نیز مؤثر است. [ ۳]
شکر زرد به طور گسترده در جنوب هند برای متعادل کردن تندی غذاهای تند استفاده می شود. در آندرا پرادش و تامیل نادو برای شیرینی هایی مانند چاکارا پونگال و شیر پونگال ( تهیه شده با برنج، شیر، انگور ) استفاده می شود. در جریان سانکرانتی، آریسلو، یک غذای اصیل آندرا پرادش، تهیه می شود، و در تامیل نادو، اللوروندای ( گلوله های کنجد ) ، آدیراسام و پوری ویلانگو اوروندای ( گلوله های برنج پف کرده ) به عنوان پیشکش - به نام پراسادام - به خدایان در جریان پوجا و جشنواره هایی از این قبیل آماده می شوند.
wiki: شکر زرد