شکر تلخ

شِکَرِ تلخ
رمانی به فارسی، نوشتۀ جعفر شهری، در ۱۳۴۷ش. نویسنده در این رمان همانند دیگر آثارش، گذر جامعۀ ایرانی از سنت به تجدد را، در قالب زندگی خانواده ای سنتی، به نمایش می گذارد و وقایع خانوادگی و عاشقانه را با شرح محرومیت های مردم و بی عدالتی های اجتماعی و فساد اداری درمی آمیزد. داستان در آستانۀ ۱۳۰۰ش، در محلۀ عودلاجان تهران رخ می دهد. نویسنده ضمن بازنماییِ سقوط اخلاقیِ قهرمان رمان، میرزا باقر، خواننده را به تماشای اماکن فساد در تهران قدیم می برد؛ اما همسر او، کبری، زنی بزرگوار است که هستی خود را صرف تربیت فرزندانش می کند. درگیری این دو شخصیت را می توان جلوه هایی از منازعۀ سنت و تجدد تلقی کرد. تجربۀ زیستیِ غنیِ نویسنده، کتاب را به فرهنگی از شیوۀ زندگی، باورها، آداب و رسوم، زبانِ عامیانه و زبانِ زنانِ ایرانی مبدل کرده است.