شکر باره

لغت نامه دهخدا

شکرباره. [ ش ُ با رَ / رِ ] ( ص مرکب ) شکردوست. که شکر و سپاس نعمت پیشه دارد. اهل شکر. ( از یادداشت مؤلف ) :
شکر نعمت خوشتر از نعمت بود
شکرباره کی سوی نقمت رود.
مولوی.
شکرباره. [ ش َ ک َ با رَ / رِ ] ( اِ مرکب ) شکربوزه. شکربوره. نوعی نان شکرین. ( یادداشت مؤلف ) :
نیابی ز من به جگرخواره ای
جگرخواره ای نه شکرباره ای.
نظامی.
و رجوع به شکربوره و شکربوزه شود.

فرهنگ فارسی

شکر بوزه نوعی نان شکرین

پیشنهاد کاربران

بپرس