شکانیان

لغت نامه دهخدا

شکانیان. [ ش َ ] ( اِخ )قومی شبانکاره ای کوه نشینند مردمانی بشاشند مفسد و راهزن و مقام در قهستان گرمسیر دارند و اکنون ضعیف حالند و اتابک ایشان را عاجز گردانیده است و سران ایشان هلاک کرده و برداشته. ( فارسنامه ابن البلخی ص 167 ).

دانشنامه آزاد فارسی

شَکانیان
طایفه ای از شبانکارگان فارس در قرون اول اسلامی، از طوایف چادرنشین دامدار. این طایفه همانند سایر شبانکارگان تا پیش از تشکیل دولت فضلویه، مردمی فقیر بودند و روزگار خود را با شبانی و هیزم شکنی و مزدوری می گذرانید. شکانیان در قرن ۶ق، در کوهستان های گرمسیری فارس سکونت داشتند. ابن بلخی این مردم را راهزن و مفسد خوانده است. شکانیان در زمان او مغلوب قوای محمد بن ملکشاه سلجوقی شده و بسیاری از سرانشان به قتل رسیدند. نیز ← شبانکاره
wikijoo: شکانیان

پیشنهاد کاربران

بپرس