شکاندن

لغت نامه دهخدا

شکاندن. [ ش ِ دَ ] ( مص ) در تداول اطفال ، شکستن. در تداول عامه ، شکستن. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به شکستن شود.

شکستن، خردکردن
( مصدر ) شکستن . توضیح شکستن خود متعدی است و احتیاجی بدین فعل نیست .

شکستن، خرد کردن.

اِشکَنادن؛ چِرینیدِن

شَکّاندَن. کسی را به شک واداراندن. باعث شک شدن.