شکاع. [ ش ُ ] ( ع اِ ) درختی است از خار ماورای عض و عضاه که بیخ آن در تابستان خشک نشود و آن باریک است و ضعیف ، از این رو در عرب آدم ضعیف را به شکاع نسبت کنند و گویند: کأنه عود شکاعاً. رنگ برگ آن سبز و رنگ شاخه هایش برخی سرخ و برخی زرد است و به پارسی گزگاو گویند. ( از تذکره صیدنه ابوریحان بیرونی ). گرم است به درجه اول و خشک به دویم ، ملازه و آماس معده و قروح و خون از بر برآمدن را مفیداست. ( نزهةالقلوب ). و رجوع به شکاعا و شکاعی شود.
