شکاره
لغت نامه دهخدا
شکارة. [ ش ِ رَ ] ( ع اِ ) کیف یا خورجین بزرگ برای ریختن دانه های غلات یا آرد. ج ، شکائر. ( از دزی ج 1 ص 777 ) : فأخذ صاحبه نعلاً له من شکارة کانت معه فضرب به الارض. ( ابن بطوطه ). فرأیت نفراً من کبار الاجناد و بین ایدیهم خدیم لهم بیده شکارة مملوة بشی یشبه الحناء. ( ابن بطوطه ).
شکاره. [ ش ِ رِ ] ( اِخ ) دهی از دهستان باوی بخش مرکزی شهرستان اهواز. آب از رودخانه کارون. محصول عمده غلات و صیفی و اقسام سبزی. راه اتومبیل رو دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6 ).
پیشنهاد کاربران
شکاره از بن مضارع فعل شکاریدن، شکار، به معنی صید و آنچه صید کنند