شکار هوایی

شکار هوایی ( به انگلیسی: Hawking ) ، یک راهبرد تغذیه برای پرندگان است که شامل گرفتن حشرات پروازکننده در هوا می شود. این اصطلاح معمولاً به تکنیکی گفته می شود که از یک سو برای ربودن یک حشره و سپس بازگشت به همان سو یا نشیمنگاه دیگر به کار می رود، اگرچه این اصطلاح در مورد پرندگانی که تقریباً تمام عمر خود را روی بال می گذرانند نیز صدق می کند. این تکنیک «مگس گیری» ( Flycatching ) نامیده می شود و برخی از پرندگان شناخته شده، چند خانواده «مگس گیر» هستند: مگس گیرهای جهان قدیم، مگس مگس گیرهای شهریار و ژیان مرغ ها. پرندگان دیگر مانند بادخورک ها، پرستوها و شبگردها نیز حشرات را در تغذیه هوایی مداوم بر روی بال می گیرند. واژهٔ انگلیسی «شکار هوایی» یعنی Hawking از شباهت این رفتار به نحوه شکار بازها در هنگام پرواز گرفته شده است، اگرچه، در حالی که شکارچیان ممکن است با پاهای خود طعمه را بگیرند، شکار هوایی رفتار صید حشرات در نوک است. بسیاری از پرندگان یک راهبرد ترکیبی از شکار هوایی حشرات و برداشت آن ها از شاخ و برگ دارند.
سه راهبرد اصلی که در ارتباط به شکار هوایی وجود دارد عبارتند از:
• مگس گیری
• تغذیه پروازی پایدار
• تغذیه فرصت طلبانه
شکار هوایی حشرات، مانند هر راهبرد تغذیه ای، باید تغذیه کافی برای پرنده فراهم کنند تا انرژی مصرف کند. راهبردها و فنون برای تغذیه از حشرات موجود در هوا به طور جدایی ناپذیری با سازگاری و سبک زندگی پرندگانی که آن ها را به کار می گیرند مرتبط است.