شوکا

نرها شاخ دارند و ماده ها بدون شاخ اند. شاخ نرها در پاییز می افتد. شوکاها با شاخ زدن به درختان جوان، قلمرو خود را تعیین می کنند.
شوکاها از علوفه، جوانه، برگ، سرشاخه، پوست درختان، میوه، قارچ، خزه و گل سنگ تغذیه می کنند.
پلنگ، گرگ، شغال، گربه جنگلی و پرندگان شکاری مهمترین دشمنان طبیعی این حیوان است.
این حیوان جمعیت بسیار خوبی در اروپا دارد و جمعیت آن در نیم قرن اخیر افزایش چشمگیری نیز یافته و تنها در اروپای مرکزی به ۱۵ میلیون رأس رسیده است. اما در خاورمیانه وضعیت نامناسبی دارد و در اسرائیل، فلسطین و لبنان منقرض شده است. البته طرحی برای احیای نسل آن در اسرائیل در حال اجرا است.
در ایران زیستگاه اصلی این حیوان کرانه های دریای خزر است. تعداد بسیار کمی هم در استان کرمانشاه در غرب و شمال غرب کشور مشاهده شده اند.
شوکاها، برخلاف سایر گوزن ها در فصل جفت گیری تنها با یک ماده جفت گیری می کنند. آن ها در باروری تأخیر دارند. بدین معنا که پس از جفت گیری و به وجود آمدن سلول تخم، رشد آن تا ۴. ۵ ماه متوقف و بعد از این مدت شروع به رشد می کند. پس از این بارداری طولانی، ۱ یا ۲ ( معمولاً ۲ ) بچه به دنیا می آورند. دوره ی بارداری شوکاهای ماده بسیار طولانی تر از گوزن های دیگر است.
برخی ویژگی های شوکاها؛ که گوزن مینیاتوری هم خوانده می شوند، با سگ سانان مشترک است. برای مثال، نحوه ی نوشیدن آب در میان آن ها بسیار جالب توجه و برخلاف سم داران دیگر است. سُم داران معمولاً لب ها را روی آب قرار می دهند و آب می نوشند؛ ولی شوکاها مانند سگ سانان با زبان خود آب می نوشند. یک شباهت دیگر آن ها به سگ سانان، این است که هنگام احساس خطر، صدایی شبیه به واق واق سگ سر می دهند.

این طایفه به ( ( شوکای فیروزجایی ) ) ، ( ( شکارتبار ) ) ، ( ( شکاری ) ) و ( ( آقاجان زاده ) ) شهرت دارند.
ییلاق انان ( ( لهه ) ) وقشلاق فیروزجاه، کوهپایه سرا، گنجکلا، امام زاده عباس بندپی، پطرودپی و شهر بابل می باشد.
منبع: تبارشناسی و شجره نامه اشاداد محسن داداش پور باکر