شوپنهاور آرتور. شوپِنْهاور، آرتور (۱۷۸۸ـ۱۸۶۰)(Schopenhauer, Arthur)
شوپِنْهاور، آرتور
فیلسوف آلمانی. در دانتزیگ در خانواده ای ثروتمند به دنیا آمد و در فرانسه و انگلستان درس خواند و زبان های اروپایی و کلاسیک را به خوبی فراگرفت. به اروپا سفر کرد و در ۱۸۰۹ برای تحصیل پزشکی به دانشگاه گوتینگن رفت، اما با تغییر علایقش، در برلین به تحصیل فلسفه روی آورد و آثار افلاطون، کانت و فلسفۀ هندی را مطالعه کرد. اثر اصلی او جهان همچون اراده و تصور (۱۸۱۹) در آغاز با اقبال روبه رو نشد. از این پس سال ها در برلین به تدریس پرداخت. هگل نیز در همین زمان در برلین تدریس می کرد. شوپنهاور او را شیاد می دانست، اما هیچگاه نتوانست هگل را از صحنه خارج کند. پس از آن به فرانکفورت رفت و آثار مختلفی به رشتۀ تحریر درآورد. شوپنهاور، برخلاف اکثر پیروان کانت، تمایز میان پدیده و شیء فی نفسه را پذیرفت و شیء فی نفسه را «اراده» دانست. به نظر شوپنهاور، جهانی که ما ادراک می کنیم جهان «نمود» و «پدیدار» است. شوپنهاور آن را با مفهوم «مایا»ی هندوان که جهان وهم است، نزدیک می کند. علت این که جهان به مثابۀ پدیدار، وهمی است، این است که ما آن را از طریق مقولات علّی (فیزیکی، منطقی، ریاضی و اخلاقی) ادراک و اندیشه می کنیم، در حالی که جهان حقیقی که جهان به مثابۀ شیء فی نفسه است، در پشت نمودها پنهان است و فقط به یاری شهود شناخته می شود. جهان فی نفسه جهانی است بری از عقل و علیت؛ جهانی یکسره پوچ که جایگاه ارادۀ کور، ارادۀ معطوف به زیستن، است که کلید فهم معمای جهان است. اراده، خارج از زمان و مکان است و عقل و معرفت مطیع آنند. فقط در تأمل زیبا شناختی است که می توانیم از آن گریزی داشته باشیم. اما این جهان نه فقط پوچ است بلکه تراژیک و رنج آور نیز هست. شوپنهاور این آموزه را با بدبینی افراطی به هم می آمیزد، زیرا میل، که تبلور ارادۀ معطوف به زیستن در فرد است، تراژیک است و هرگز سیراب نمی شود. پس رستگاری در رهایی از میل است و باید در هنر جست وجو شود. هنر به مثابۀ تعمقی که علاقه ای خاص را نمی جوید، ارادۀ معطوف به زیستن را معلق و انسان را رها و رستگار می کند. حاصل آن، اخلاقی مبتنی بر هم دردی و نفی خودپرستی است که گرچه هرکس را به رنج بردن محکوم می کند، اما راهی خردمندانه است. شوپنهاور با ستایش اوپانیشادها و فلسفۀ هندی، از نوعی تَرْک و ریاضت کشی به مثابۀ واپسین غایت زندگی نیک (نیروانا) ستایش می کند. نیچه با حمله به این هیچ انگاری عرفانی، آن را بیان آرمان ریاضت کشانۀ کشیشان و انحطاط بیمارگونۀ ارادۀ معطوف به قدرت می داند. نیچه این مفهوم را برپایۀ ارادۀ معطوف به زیستن شوپنهاور، اما برضد آن، ساخته و پرداخته کرده است.
شوپِنْهاور، آرتور
فیلسوف آلمانی. در دانتزیگ در خانواده ای ثروتمند به دنیا آمد و در فرانسه و انگلستان درس خواند و زبان های اروپایی و کلاسیک را به خوبی فراگرفت. به اروپا سفر کرد و در ۱۸۰۹ برای تحصیل پزشکی به دانشگاه گوتینگن رفت، اما با تغییر علایقش، در برلین به تحصیل فلسفه روی آورد و آثار افلاطون، کانت و فلسفۀ هندی را مطالعه کرد. اثر اصلی او جهان همچون اراده و تصور (۱۸۱۹) در آغاز با اقبال روبه رو نشد. از این پس سال ها در برلین به تدریس پرداخت. هگل نیز در همین زمان در برلین تدریس می کرد. شوپنهاور او را شیاد می دانست، اما هیچگاه نتوانست هگل را از صحنه خارج کند. پس از آن به فرانکفورت رفت و آثار مختلفی به رشتۀ تحریر درآورد. شوپنهاور، برخلاف اکثر پیروان کانت، تمایز میان پدیده و شیء فی نفسه را پذیرفت و شیء فی نفسه را «اراده» دانست. به نظر شوپنهاور، جهانی که ما ادراک می کنیم جهان «نمود» و «پدیدار» است. شوپنهاور آن را با مفهوم «مایا»ی هندوان که جهان وهم است، نزدیک می کند. علت این که جهان به مثابۀ پدیدار، وهمی است، این است که ما آن را از طریق مقولات علّی (فیزیکی، منطقی، ریاضی و اخلاقی) ادراک و اندیشه می کنیم، در حالی که جهان حقیقی که جهان به مثابۀ شیء فی نفسه است، در پشت نمودها پنهان است و فقط به یاری شهود شناخته می شود. جهان فی نفسه جهانی است بری از عقل و علیت؛ جهانی یکسره پوچ که جایگاه ارادۀ کور، ارادۀ معطوف به زیستن، است که کلید فهم معمای جهان است. اراده، خارج از زمان و مکان است و عقل و معرفت مطیع آنند. فقط در تأمل زیبا شناختی است که می توانیم از آن گریزی داشته باشیم. اما این جهان نه فقط پوچ است بلکه تراژیک و رنج آور نیز هست. شوپنهاور این آموزه را با بدبینی افراطی به هم می آمیزد، زیرا میل، که تبلور ارادۀ معطوف به زیستن در فرد است، تراژیک است و هرگز سیراب نمی شود. پس رستگاری در رهایی از میل است و باید در هنر جست وجو شود. هنر به مثابۀ تعمقی که علاقه ای خاص را نمی جوید، ارادۀ معطوف به زیستن را معلق و انسان را رها و رستگار می کند. حاصل آن، اخلاقی مبتنی بر هم دردی و نفی خودپرستی است که گرچه هرکس را به رنج بردن محکوم می کند، اما راهی خردمندانه است. شوپنهاور با ستایش اوپانیشادها و فلسفۀ هندی، از نوعی تَرْک و ریاضت کشی به مثابۀ واپسین غایت زندگی نیک (نیروانا) ستایش می کند. نیچه با حمله به این هیچ انگاری عرفانی، آن را بیان آرمان ریاضت کشانۀ کشیشان و انحطاط بیمارگونۀ ارادۀ معطوف به قدرت می داند. نیچه این مفهوم را برپایۀ ارادۀ معطوف به زیستن شوپنهاور، اما برضد آن، ساخته و پرداخته کرده است.
wikijoo: شوپنهاور،_آرتور_(۱۷۸۸ـ۱۸۶۰)