شوهی ایمامورا

شوهی ایمامورا ( به ژاپنی: 今村 昌平؛ به انگلیسی: Shōhei Imamura ) ( زادهٔ ۱۵ سپتامبر ۱۹۲۶ – درگذشتهٔ ۳۰ مه ۲۰۰۶ ) کارگردان ژاپنی بود. ایمامورا نخستین کارگردان ژاپنی بود که توانست دو جایزه نخل طلا را برنده شود. پسر بزرگ وی دایسوکه تنگان نیز فیلم نامه نویس و کارگردان است.
وی ابتدا به عنوان دستیار کارگردان وارد سینما شد و در فیلم هایی چون داستان توکیو و اوایل تابستان با یاسوجیرو اوزو همکاری کرد و در سال ۱۹۵۷ فیلم نامه یکی از شاهکارهای یوزو کاواستیما با نام خورشید آخرین روزهای شوگوناته را نوشت.
نخستین فیلم خود را در سال ۱۹۵۸ با نام آرزوی ربوده شده[ ۱] ساخت و پس از آن دو فیلم تمایل بی پایان[ ۲] و کمدی ایستگاه گینزا نیشی[ ۳] را کارگردانی کرد که چندان موفقیتی به دست نیاوردند.
ایمامورا در خانواده ای از طبقهٔ متوسط، و پزشک در توکیو زاده شد. اگر چه وی در یک خانوادهٔ متوسط رشد یافت، ولی دشواری ها و بدبختی های مردم ژاپن بعد از جنگ جهانی او را واداشت تا محوریت فیلم هایش را بر مردم فقیر و طبقهٔ پایین کشورش بگذارد.
شوهی ایمامورا، در سال ۱۹۸۳ برای فیلم قصیده نارایاما[ ۴] موفق به کسب نخل طلای جشنواره فیلم کن شد و در سال ۱۹۹۷ با فیلم مارماهی[ ۵] یک بار دیگر این جایزه را به طور مشترک با فیلم طعم گیلاس ساخته عباس کیارستمی به دست آورد.
• خوک و رزمناو ( ۱۹۶۱ )
• زن حقیر ( ۱۹۶۳ )
• نیات قاتل ( ۱۹۶۴ )
• آرزوی پیچیده اربابان ( ۱۹۶۸ )
• تاریخ پیش از جنگ ژاپن به روایت یک پیشخدمت نوشخوارگاه ( ۱۹۷۰ )
• ونگانس مال من است ( ۱۹۷۹ )
• انتقام از آن من است ( ۱۹۸۰ )
• تصنیف نارایاما ( حماسه نارایاما ) ( ۱۹۸۲ )
• باران سیاه ( ۱۹۹۰ )
• مارماهی ( ۱۹۹۷ )
• آب گرم زیر پلی قرمز ( ۲۰۰۱ )
• انتقام از آن من است در سال ۱۹۸۰
• قصیده نارایاما در سال ۱۹۸۴
• باران سیاه در سال ۱۹۹۰
• انتقام از آن من است در سال ۱۹۸۰
• باران سیاه در سال ۱۹۹۰
• مارماهی در سال ۱۹۹۸