شؤم. [ ش ُءْم ْ ] ( ع اِمص ) ضد برکت. ( از اقرب الموارد ). بدفالی. || ( ص ) بدفال. نقیض یمن. یقال : رجل شؤم. ( منتهی الارب ).
شوم. ( از ع ، ص ) ناخجسته. نامبارک. نحس. بفال بد. بداغور. بدبخت. نامیمون. میشوم. مشئوم. بدیمن. ناهمایون. نافرخنده. ( یادداشت مؤلف ) :
آه از این جور بد زمانه شوم
همه شادی او غمان آمیغ.
رودکی.
چون کلاژه همه دزدند و رباینده چو خادشوم چون بوم و بدآغال چو دمنه همه سال.
معروفی.
همه باژها بازگیرم دگرببرم ترا از تن شوم سر.
فردوسی.
بدو گفت کای مرد بدبخت شوم ز کار تو ویران شد آباد بوم.
فردوسی.
نگه کن که دانای پیشین چه گفت که کس را مباد اختر شوم جفت.
فردوسی.
گر شوم بودتی به غلامی بنزد خویش با ریش شومتر به بر ما هرآینه.
عسجدی.
و این ترک ابله این چربک بخورد و ندانست که کفران شوم باشد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 250 ).اگر دست شومش بماند دراز
به پیش تو کار دراز آورد.
ابوالفضل جمحی.
شوم است مرغ وام مر او را مگیر صیدبی شام خفته بهتر کز وام خورده شام.
ناصرخسرو.
نیست سر پرفساد ناصبی شوم ازدر این شعر بل سزای فسار است.
ناصرخسرو.
بازِ همایون چو جغدگشت خِری جغدک شوم و خِری همایون شد.
ناصرخسرو.
اندر دلش از بغض ائمه شجری است چه شوم ثمر خواهد از آن شوم شجر ماند.
سوزنی.
من آن نگویم اگر کس برغم من گویدزهی سپاه بنفرین خهی طلیعه شوم.
سوزنی.
به خشک میوه تو عیدمرا مبارک کن که عید بر عدوت چون وعید خواهم شوم.
سوزنی.
تو آن مشنو که مرغ شوم خواهد جای ویران راگرت کنج دل آباد است سوی گنج ویران شو.
خاقانی.
چون منوچهر خفته در خاک است مهر از این شوم خاکدان برگیر.
خاقانی.
از پس هر مبارکی شومی است وز پی هر محرمی صفر است.
خاقانی.
جغد که شوم است به افسانه دربیشتر بخوانید ...