شوم دست

لغت نامه دهخدا

شوم دست. [ دَ ] ( ص مرکب ) بدیمن. مقابل خوش یمن. نحس :
نگفتم که با رستم شوم دست
نشاید بر این بوم ایمن نشست.

فردوسی.

به آهنگرش گفت کای شوم دست
ببندی و بسته ندانی شکست.

فردوسی.

بد یمن نحس

شوم دست ؛ بدیمن و نحس