شوغاه. [ ش َ / شُو ] ( اِ مرکب ) بمعنی شوغا است که جای خوابیدن چارپایان باشد در شب و اصل این لغت شبگاه بود و چون در کلام فارسی بای ابجد به واو و گاف فارسی به غین تبدیل می یابند شبگاه شوغاه شده. ( برهان ) ( از فرهنگ جهانگیری ). حظیره که اشتر را سازند. خفتنگاه گوسفند و جز آن. ( یادداشت مؤلف ): الزرب ؛ شوغاه ساختن. الاکتناف ؛ گرد چیزی برآمدن و شوغاه ببافتن شتر را از شاخ درخت. ( تاج المصادر بیهقی ). و رجوع به مترادفات کلمه شود.
