شوصه

لغت نامه دهخدا

( شوصة ) شوصة. [ ش َ ص َ ] ( ع اِ ) باد که در پهلو نشیند مردم را.( منتهی الارب ). باد که در پهلو افتد. ( مهذب الاسماء ) ( از اقرب الموارد ). قسمی ذات الجنب. ( یادداشت مؤلف ). ورمی است در حجاب اضلاع زیر حجاب حاجز. ( از اقرب الموارد ). ورم درونی پهلو. ( منتهی الارب ). ذات الجنب که ورم از داخل باشد. ورم در حجاب اضلاع از درون. ( یادداشت مؤلف ). شوصه و ذات الجنب در بیماری شبیه یکدیگر و از نظر علاج نیز یکی هستندو هر کدام دارای علامتهای خاصی است. ( از تذکره داودضریر انطاکی ص 179 ). شوصه ؛ آماسی دردناک و گرم اندرعضله های اندرونین سینه. ( از ذخیره خوارزمشاهی ). و رجوع به ذات الجنب شود. || جهیدن رگ. || درد شکم. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

باد که در پهلو نشیند مردم را جهیدن رگ یا درد شکم .

پیشنهاد کاربران

بپرس