شورش ۱۸۸۶ بلفاست ( انگلیسی: 1886 Belfast riots ) به مجموعه ای از شورش ها گفته می شود که در زمستان سال ۱۸۸۶ در بلفاست به راه افتاد.
در انتخابات سال ۱۸۸۵ ملی گرایان ایرلندی اغلب کرسی های پارلمان را تصاحب کرده بودند و در سال ۱۸۸۶ نیز این کرسی ها را در کنترل خود داشتند.
... [مشاهده متن کامل]
در اواخر قرن نوزدهم کاتولیک ها در گروه های بزرگ به شهر اولستر که شهری پروتستان نشین بود برای پیدا کردن کار مهاجرت کردند و در زمان شورش کاتولیک ها یک سوم جمعیت بلفاست را تشکیل می دادند. مهاجران با خود تنش را وارد این شهر کردند. به عنوان یک گروه اقلیت، کاتولیک ها بخاطر اینکه در بازار کار به حاشیه رانده می شدند احساس تبعیض می کردند. در این زمان بود که حکومت تصمیم گرفت تا دولت محلی ایرلندی ها را تشکیل دهد. کاتولیک های بلفاست عقیده داشتند یک حکومت محلی ایرلندی مشکلات آن ها را درک خواهد کرد و تبعیض علیه آن ها پایان خواهد یافت؛ ولی در طرف مقابل پروتستان های بلفاست احساس می کردند که امتیازهایی که دارند از دست خواهند داد.
در آوریل سال ۱۸۸۶ ویلیام گلدستون نخست وزیر انگلستان لیستی را برای دولت محلی کاتولیک ها معرفی کرد که در ژوئن همان سال از طرف مجلس عوام رد شد.
با معرفی افراد و پیشنهاد دولت محلی، تنش های فرقه ای در بلفاست مجدداً به راه افتاد. در سوم ژوئن یک ملوان کاتولیک با تمسخر به یک کارگر پروتستان گفت در دولت پروتستان ایرلند حتی در بلفاست هرگز استخدام نخواهد شد. این رویکرد بیانگر ترس پروتستان ها از حکومت محلی بود و داستان بسرعت در بلفاست پیچید. این موضوع به درگیری میان کارگران کاتولیک و پروتستان ها منتهی شد. روحانیونی مانند هوگو هانا در این شورش نقش برجسته ای داشتند. شورش در هشتم ژوئن در روزی که پیشنهاد دولت محلی در مجلس عوام با مخالفت روبرو شد به اوج رسید. برای این مخالفت پروتستان های شهر جشن گرفتند. بعضی ها به خانه و مغازه های کاتولیک ها حمله کردند. پلیس قادر نبود که با این وضعیت مقابله کند. نیروهای تقویتی از مناطق دیگر ایرلند به بلفاست فرستاده شدند. بیشتر این نیروها کاتولیک بودند. یک روایت می گوید که گلدستون این نیروها را به بلفاست فرستاد تا پروتستان ها را تنبیه کنند چونکه مخالف دولت محلی کاتولیک ها بودند. شورشیان ابتدا به پلیس و بعد از آن به سربازها حمله کردند. درگیری میان شورشیان و پلیس تا ۱۴ ژوئن ادامه داشت.
در انتخابات سال ۱۸۸۵ ملی گرایان ایرلندی اغلب کرسی های پارلمان را تصاحب کرده بودند و در سال ۱۸۸۶ نیز این کرسی ها را در کنترل خود داشتند.
... [مشاهده متن کامل]
در اواخر قرن نوزدهم کاتولیک ها در گروه های بزرگ به شهر اولستر که شهری پروتستان نشین بود برای پیدا کردن کار مهاجرت کردند و در زمان شورش کاتولیک ها یک سوم جمعیت بلفاست را تشکیل می دادند. مهاجران با خود تنش را وارد این شهر کردند. به عنوان یک گروه اقلیت، کاتولیک ها بخاطر اینکه در بازار کار به حاشیه رانده می شدند احساس تبعیض می کردند. در این زمان بود که حکومت تصمیم گرفت تا دولت محلی ایرلندی ها را تشکیل دهد. کاتولیک های بلفاست عقیده داشتند یک حکومت محلی ایرلندی مشکلات آن ها را درک خواهد کرد و تبعیض علیه آن ها پایان خواهد یافت؛ ولی در طرف مقابل پروتستان های بلفاست احساس می کردند که امتیازهایی که دارند از دست خواهند داد.
در آوریل سال ۱۸۸۶ ویلیام گلدستون نخست وزیر انگلستان لیستی را برای دولت محلی کاتولیک ها معرفی کرد که در ژوئن همان سال از طرف مجلس عوام رد شد.
با معرفی افراد و پیشنهاد دولت محلی، تنش های فرقه ای در بلفاست مجدداً به راه افتاد. در سوم ژوئن یک ملوان کاتولیک با تمسخر به یک کارگر پروتستان گفت در دولت پروتستان ایرلند حتی در بلفاست هرگز استخدام نخواهد شد. این رویکرد بیانگر ترس پروتستان ها از حکومت محلی بود و داستان بسرعت در بلفاست پیچید. این موضوع به درگیری میان کارگران کاتولیک و پروتستان ها منتهی شد. روحانیونی مانند هوگو هانا در این شورش نقش برجسته ای داشتند. شورش در هشتم ژوئن در روزی که پیشنهاد دولت محلی در مجلس عوام با مخالفت روبرو شد به اوج رسید. برای این مخالفت پروتستان های شهر جشن گرفتند. بعضی ها به خانه و مغازه های کاتولیک ها حمله کردند. پلیس قادر نبود که با این وضعیت مقابله کند. نیروهای تقویتی از مناطق دیگر ایرلند به بلفاست فرستاده شدند. بیشتر این نیروها کاتولیک بودند. یک روایت می گوید که گلدستون این نیروها را به بلفاست فرستاد تا پروتستان ها را تنبیه کنند چونکه مخالف دولت محلی کاتولیک ها بودند. شورشیان ابتدا به پلیس و بعد از آن به سربازها حمله کردند. درگیری میان شورشیان و پلیس تا ۱۴ ژوئن ادامه داشت.
