شورش ژاکری

ماه سپتامبر سال ۱۳۵۶ میلادی و در جریان جنگ صدساله، فرانسوی ها که با خزانه خالی به دشواری سپاهی برای مقابله با مهاجمان گردآورده بودند، در نبرد پواتیه با وجود برتری عددی، با بی تدبیری برخی فرماندهان از جمله شخص پادشاه، شکست سختی از نیروهای انگلیسی به رهبری ادوارد، شاهزاده سیاه خوردند و علاوه بر کشته شدن صدها شوالیه، ژان دوم، پادشاه آن ها به همراه عده کثیر دیگری به اسارت دشمن درآمد.
پیامد این نبرد، عمیق تر و گسترده تر شدن بی اعتمادی نسبت به نجیب زادگان و طبقه حاکم بر فرانسه بود که پس از تحمل شکست های بزدلانه در کرسی و پوآتیه آبروی خود را باخته بودند. این نبرد با از میان بردن سلطه مؤثر حکومت، آغازگر چپاول اراضی پادشاهی فرانسه توسط مزدوران رها شده انگلیسی و عده دیگری از جنگ سالاران و شوالیه های محلی و خارجی شد که با ایجاد ناامنی و وارد آوردن خسارات گسترده مالی، عرصه را بر شارل، فرزند و نایب السلطنه ژان دوم تنگ ساخته بودند. شارل که در ابتدا با رد درخواست ها، برای فراهم آوردن امکان مالی برای خود جهت مقابله با این یاغی گری ها، دفع خطر دشمنان خارجی و آزادسازی پدر خود، دست به افزایش مالیات ها و کاهش ارزش سکه ها زده بود در نهایت با به اوج رسیدن نارضایتی ها، با اکراه و تحت فشار، برای به دست آوردن پشتیبانی آن ها تن به برخی اصلاحات پیشنهادی از طرف طبقه سرمایه داران غیر اشرافی داد که موجب تشکیل یک شورای نظارتی و محدودتر شدن دامنه اختیارات حاکمیت می شد.
به هر صورت، گذر زمان ثابت کرد این اصلاحات و عملکرد شورا موثرتر از شرایط پیشین نیست. از این رو شارل با جمع آوری عده ای جنگجو به دور خود، با ایراد یک سخنرانی در پاریس، اعلام کرد شورا را منحل و خود به تنهایی اوضاع را اداره خواهد کرد.
با اعلام این تصمیم از جانب شارل و به بهانه دار زدن قاتلی که در کلیسایی بست نشسته بود، اِتیِن مارسل، یکی از رهبران سرمایه داری با توسل به زور برای مجبور ساختن شارل، به همراه جمعی از تاجران و صنعت گران مسلح به کاخ سلطنتی یورش برده و با ورود به آن عده ای را به قتل رساندند. در جریان این تهاجم به شارل آسیبی نرسید ولی دو تن از فرماندهان ارشد نظامی در مقابل چشمان او کشته شده و اجسادشان به بیرون کشانده شد. مارسل با ایراد سخنرانی دیگری مدعی شد این عمل به جهت صلاح پادشاهی و از میان بردن شوالیه های شرور و خیانتکار می بایست انجام می شد. پس از خلق چنین صحنه هایی، از شارل بهت زده خواسته شد اصلاحات را تأیید و تمامی عوامل شورش را مورد عفو قرار دهد.