شورش های ۱۹۶۹ گجرات یا شورش های ۱۳۴۸ گجرات اشاره به نزاع های جمعی بین هندوها و مسلمانان از ۲۷ شهریور تا ۶ آبان سال ۱۳۴۸ ( سپتامبر تا اکتبر ۱۹۶۹ میلادی ) در شهر گجرات هند دارد. این درگیری اولین شورش بزرگی بود که در گجرات اتفاق می افتاد و شامل قتل عام، آتش افروزی و غارت در مقیاس گسترده می شد. این واقعه مرگبارترین درگیری بین هندوها و مسلمانان از زمان چندپارگی هند در سال ۱۳۲۶ بود و تا زمان وقوع شورش های ۱۳۶۸ باگلپور با همین ویژگی شناخته می شد.
... [مشاهده متن کامل]
براساس آمار رسمی ۶۶۰ نفر کشته، ۱۰۷۴ نفر زخمی و بیش از ۴۸۰۰۰ نفر اموال و دارایی های خود را در این درگیری از دست داده اند. گزارش های غیررسمی حاکی از این است که بیش از ۲۰۰۰ نفر در این درگیری کشته شده اند. جامعه مسلمان بیشترین خسارات را در این درگیری متحمل شده است. از ۵۱۲ فقره فوت اعلام شده در گزارش های پلیس، ۴۳۰ نفرشان مسلمان بوده اند. در جریان این شورش ها، اموال و دارایی هایی به ارزش ۴۲ میلیون روپیه نابود شدند که مقدار ۳۲ میلیون روپیه از این اموال متعلق به مسلمانان بوده است. یکی از ویژگی های برجسته این درگیری، حمله به مسلمانان توسط همسایگان دالیت هندوی آنها بود که تا زمان وقوع این کشمکش روابط صلح آمیز خود را با مسلمانان حفظ کرده بودند.
این شورش ها در زمانی اتفاق افتاد که هیتندرا کانای یالال دسای رییس کنگره ملی هند، فرماندار گجرات بود. کمیسیون عالی عدالت که توسط دولت وی تشکیل شده بود، سازمان های ملی گرای هندو را در ایجاد این درگیری مقصر تشخیص داد. نویسندگان مختلفی علل این شورش ها را ترکیبی از عوامل اجتماعی - اقتصادی و سیاسی بیان کرده اند ( پیشینه را در زیر ببینید ) . این درگیری در ۲۷ شهریور ۱۳۴۸ ( ۱۸ سپتامبر ۱۹۶۹ میلادی ) بعد از حمله مسلمانان به چند تن از مرتاض های هندو و معبد آنان آغاز شد. دلیل حمله این بود که گاوهایی که توسط مرتاض ها گله داری می شدند، به مسلمانان آسیب رسانده بودند. پس از آن هندوها در خانگاهی یک مسلمان را مورد ضرب و شتم قرار دادند، در نتیجه مسلمانان شاکی از این موضوع نیز دوباره به معبد آنان حمله کردند و این روند منجر به بروز درگیری گسترده ای شد. این آشوب ها از احمدآباد شروع شد و سپس به مناطق دیگر، به ویژه وادودارا، مهسانا، نادیاد، اناند و گندال کشیده شد. تا ۴ مهر ۱۳۴۸ ( ۲۶ سپتامبر ۱۹۶۹ میلادی ) ، این درگیری ها هنوز از کنترل خارج نشده بود، ولی از ۲۶ مهر تا ۶ آبان ۱۳۴۸ ( ۱۸ تا ۲۸ اکتبر ۱۹۶۹ میلادی ) درگیری های خشونت آمیز بیشتری اتفاق افتاد.
... [مشاهده متن کامل]
براساس آمار رسمی ۶۶۰ نفر کشته، ۱۰۷۴ نفر زخمی و بیش از ۴۸۰۰۰ نفر اموال و دارایی های خود را در این درگیری از دست داده اند. گزارش های غیررسمی حاکی از این است که بیش از ۲۰۰۰ نفر در این درگیری کشته شده اند. جامعه مسلمان بیشترین خسارات را در این درگیری متحمل شده است. از ۵۱۲ فقره فوت اعلام شده در گزارش های پلیس، ۴۳۰ نفرشان مسلمان بوده اند. در جریان این شورش ها، اموال و دارایی هایی به ارزش ۴۲ میلیون روپیه نابود شدند که مقدار ۳۲ میلیون روپیه از این اموال متعلق به مسلمانان بوده است. یکی از ویژگی های برجسته این درگیری، حمله به مسلمانان توسط همسایگان دالیت هندوی آنها بود که تا زمان وقوع این کشمکش روابط صلح آمیز خود را با مسلمانان حفظ کرده بودند.
این شورش ها در زمانی اتفاق افتاد که هیتندرا کانای یالال دسای رییس کنگره ملی هند، فرماندار گجرات بود. کمیسیون عالی عدالت که توسط دولت وی تشکیل شده بود، سازمان های ملی گرای هندو را در ایجاد این درگیری مقصر تشخیص داد. نویسندگان مختلفی علل این شورش ها را ترکیبی از عوامل اجتماعی - اقتصادی و سیاسی بیان کرده اند ( پیشینه را در زیر ببینید ) . این درگیری در ۲۷ شهریور ۱۳۴۸ ( ۱۸ سپتامبر ۱۹۶۹ میلادی ) بعد از حمله مسلمانان به چند تن از مرتاض های هندو و معبد آنان آغاز شد. دلیل حمله این بود که گاوهایی که توسط مرتاض ها گله داری می شدند، به مسلمانان آسیب رسانده بودند. پس از آن هندوها در خانگاهی یک مسلمان را مورد ضرب و شتم قرار دادند، در نتیجه مسلمانان شاکی از این موضوع نیز دوباره به معبد آنان حمله کردند و این روند منجر به بروز درگیری گسترده ای شد. این آشوب ها از احمدآباد شروع شد و سپس به مناطق دیگر، به ویژه وادودارا، مهسانا، نادیاد، اناند و گندال کشیده شد. تا ۴ مهر ۱۳۴۸ ( ۲۶ سپتامبر ۱۹۶۹ میلادی ) ، این درگیری ها هنوز از کنترل خارج نشده بود، ولی از ۲۶ مهر تا ۶ آبان ۱۳۴۸ ( ۱۸ تا ۲۸ اکتبر ۱۹۶۹ میلادی ) درگیری های خشونت آمیز بیشتری اتفاق افتاد.
