شورش های ۱۹۴۶ لاپاز مجموعه ای از اعتصابات و اعتراضات خشونت آمیز فزاینده ای بود که با لینچ و به دار آویختن رئیس جمهور وقت، گوالبرتو ویلاروئل و فروپاشی کامل دولت او به اوج خود رسید. شورش ها در لاپاز پایتخت بولیوی بین ۸ تا ۲۱ جولای ۱۹۴۶ رخ داد. آنچه با اعتصابات معلمان برای افزایش دستمزدها آغاز شد، با درگیری دانشجویان دانشگاه، کارگران سازمان یافته کارگری و غیرنظامیان با پلیس شهری و غیرنظامیان مسلح و طرفدار دولت، به سرعت تشدید شد. در پایان، کنترل موقت کشور به گروهی از نمایندگان سه گروه اعتصابی به ریاست قضات مستقل دیوان عالی دادگستری ناحیه قضایی لاپاز واگذار شد.
... [مشاهده متن کامل]
از زمان روی کار آمدن خود در دسامبر ۱۹۴۳، دولت رئیس جمهور گوالبرتو ویارروئل و همکارانش در جنبش ملی گرایی انقلابی ( MNR ) و لژ نظامی دلیل وطن ( RADEPA ) به تدریج محبوبیت اولیه اصلاح طلبانه خود را از طریق سرکوب مداوم و خشونت آمیز اعضای اپوزیسیون، روزنامه ها و شهروندان منتقد اقدامات دولت از بین بردند. بدترین حادثه در نوامبر ۱۹۴۴ رخ داد که گروهی از کودتاچیان دستگیر شده بدون محاکمه اعدام شدند و به پایین دره ای در نزدیکی چوسپیپاتا و چالاکولو پرتاب شدند.
نارضایتی در جولای ۱۹۴۶ به اوج خود رسید. بحران اخیر زمانی رخ داد که معلمان در لاپاز، که دستمزدشان در آن زمان ۱۲/۵ دلار تا ۲۰ دلار در ماه بود، در ۸ ژوئیه اعتصاب کردند و خواستار افزایش حقوق شدند. دولت نپذیرفت و اعلام کرد که افزایش دستمزدها باعث تورم می شود. این در حالی است که حدود ۵۶ درصد از بودجه ملی فقط برای ارتش هزینه می شد. در ۱۰ جولای، دانشجویان دانشگاه عالی سن آندرس ( UMSA ) تظاهرات خود را در حمایت از معلمان برگزار کردند. پلیس تظاهرات متمرکز در میدان موریلو را با شلیک تفنگ و مسلسل متفرق کرد و ۳ کشته و ۱۱ زخمی بر جای گذاشت. دفن مردگان در روز بعد الهام بخش تجمعات جدیدی شد که منجر به تلفات بیشتر شد.
وضعیت پرتنش فزاینده باعث شد که دولت جشن های ۱۶ جولای را در جشن سالگرد مدنی لاپاز متوقف کند. در آن شب و در ساعات اولیه ۱۷ جولای، گروهی متشکل از بیست نفر از اعضای MNR به رهبری وزیر کشاورزی، خولیو زوازو کوئنکا، UMSA را سنگسار کردند و شیشه های آن را با تفنگ و سنگ شکستند. اگرچه بقیه شهر به شدت محافظت می شد، اما شاهدان عینی گفتند که در طول این حمله نیم ساعته یک پلیس یا سرباز در معرض دید نبود.
... [مشاهده متن کامل]
از زمان روی کار آمدن خود در دسامبر ۱۹۴۳، دولت رئیس جمهور گوالبرتو ویارروئل و همکارانش در جنبش ملی گرایی انقلابی ( MNR ) و لژ نظامی دلیل وطن ( RADEPA ) به تدریج محبوبیت اولیه اصلاح طلبانه خود را از طریق سرکوب مداوم و خشونت آمیز اعضای اپوزیسیون، روزنامه ها و شهروندان منتقد اقدامات دولت از بین بردند. بدترین حادثه در نوامبر ۱۹۴۴ رخ داد که گروهی از کودتاچیان دستگیر شده بدون محاکمه اعدام شدند و به پایین دره ای در نزدیکی چوسپیپاتا و چالاکولو پرتاب شدند.
نارضایتی در جولای ۱۹۴۶ به اوج خود رسید. بحران اخیر زمانی رخ داد که معلمان در لاپاز، که دستمزدشان در آن زمان ۱۲/۵ دلار تا ۲۰ دلار در ماه بود، در ۸ ژوئیه اعتصاب کردند و خواستار افزایش حقوق شدند. دولت نپذیرفت و اعلام کرد که افزایش دستمزدها باعث تورم می شود. این در حالی است که حدود ۵۶ درصد از بودجه ملی فقط برای ارتش هزینه می شد. در ۱۰ جولای، دانشجویان دانشگاه عالی سن آندرس ( UMSA ) تظاهرات خود را در حمایت از معلمان برگزار کردند. پلیس تظاهرات متمرکز در میدان موریلو را با شلیک تفنگ و مسلسل متفرق کرد و ۳ کشته و ۱۱ زخمی بر جای گذاشت. دفن مردگان در روز بعد الهام بخش تجمعات جدیدی شد که منجر به تلفات بیشتر شد.
وضعیت پرتنش فزاینده باعث شد که دولت جشن های ۱۶ جولای را در جشن سالگرد مدنی لاپاز متوقف کند. در آن شب و در ساعات اولیه ۱۷ جولای، گروهی متشکل از بیست نفر از اعضای MNR به رهبری وزیر کشاورزی، خولیو زوازو کوئنکا، UMSA را سنگسار کردند و شیشه های آن را با تفنگ و سنگ شکستند. اگرچه بقیه شهر به شدت محافظت می شد، اما شاهدان عینی گفتند که در طول این حمله نیم ساعته یک پلیس یا سرباز در معرض دید نبود.
