شورش مشت زن ها

در ۱۹۰۰، جنگجویان مشت زن، خارجی های شهر پکن را ترسانده و آن ها را مجبور به پناه گرفتن در منطقه سفارتخانه های شهر پکن کردند. این اقدام باعث شد تا ملکه تزی شی که در ابتدا دودل بود، با اصرار محافظه کاران دربار امپراتوری علیه بیگانگان اعلام جنگ کند. دیپلمات ها، مردمان غیرنظامی خارجی، سربازان و مسیحیان چینی در منطقه سفارت نشین پکن به محاصره نیروهای ارتش امپراتوری درآمدند که این محاصره ۵۵ روز طول کشید. مقامات دولت چین در برابر مسئله زنده نگه داشتن یا کشتن خارجی های این منطقه با یکدیگر دچار اختلاف شدند که باعث درگیری بین این دو گروه شد. رهبری کسانی که درخواست توافق و زنده نگه داشتن آنان را داشتند با شاهزاده چینگ بود. فرمانده ارشد نیروهای چینی، رونگلو، سه سال پس از شورش ادعا کرد که برای محافظت از محاصره شدگان تلاش کرده است. محاصره هنگامی پایان یافت که اتحاد هشت ملت نزدیک به ۲۰٬۰۰۰ نیروی نظامی به چین فرستادند و پس از شکست دادن ارتش امپراتوری چین، پکن را گرفتند. پروتکل مشت زن در تاریخ ۷ سپتامبر ۱۹۰۱ به قیام خاتمه داد و در آن مجازات های سنگینی بر دولت چین بسته شد؛ از جمله ۶۷ میلیون پوند جریمه ( معادل ۴۵۰ میلیون تایل نقره ) که بیشتر از مالیات یکساله دولت چین بود. این جریمه می بایست در طول سی سال به هشت کشور شرکت کننده در نبرد پرداخت می شد.
انجمن مشت های هماهنگی پاک که خارجی ها آنان را مشتزن ها ( بوکسورها ) یا مشتزنی جادویی ایهوه می نامیدند، انجمنی مخفی بود که در استان ساحلی چین، شاندونگ درست شده بود. برخی از مردم این استان شمالی بر اثر امپریالیسم و بلایای طبیعی دارایی های خود را از دست داده بودند. این گروه از بخش لی از گروه دینی باگوآ سرچشمه گرفتند. خارجی ها آنان را به دلیل تمرینات بدنی و هنرهای رزمی که انجام می دادند مشتزن می نامیدند. از ویژگی های این تمرینات می توان به حرکات شمشیر، تکنیک های در خاک افکندن و آوازهای آیین های بودایی و تائو اشاره کرد.