شورش بیکن یک شورش مسلحانه بود که توسط مستعمره نشینان ویرجینیا برپا شد و از سال ۱۶۷۵ تا ۱۶۷۶ به طول انجامید. این شورش به رهبری ناتانائیل بیکن و علیه فرماندار ویلیام برکلی انجام شد. شورش بیکن نخستین شورش در مستعمرات آمریکای شمالی بود که مرزنشینان ناراضی در آن شرکت داشتند ( مدت کوتاهی پس از آن، قیام نسبتاً مشابهی در مریلند، با شرکت جان کود و جوزیا فندال شکل گرفت ) . ائتلاف میان کارگران قراردادی اروپایی و آفریقایی ها ( ترکیبی از کارگران قراردادی، بردگان و سیاهپوستان آزاد ) در این شورش، خیال طبقه بالاتر مستعمره نشینان را مشوش کرده بود. این طبقه با تشدید طبقه بندی نژادی و تصویب قوانین برده داری ویرجینیا در ۱۷۰۵ به این شورش پاسخ داد که در واقع تلاشی بود برای ایجاد تفرقه میان شورشیان متحد. هرچند کشاورزان موفق نشدند به هدف اولیه خود یعنی بیرون کردن بومیان آمریکا از ویرجینیا دست پیدا کنند، اما این شورش باعث شد برکلی را به انگلستان فرابخوانند.
... [مشاهده متن کامل]
از دهه ۱۶۵۰، مستعمره نشینان شروع به غصب گردنه شمالی این منطقه کردند. قبایل بومی سکوکوون ( در آن زمان چیکاکوان شناخته می شدند ) ، دوئگ، پاتاوومک، و راپاهانوک هم شروع به نقل مکان به این منطقه کردند و برای دفاع از سرزمین و منابعشان به قبایل محلی پیوستند. در ژوئیه ۱۶۶۶، مستعمره نشینان علیه آنها اعلام جنگ کردند. تا سال ۱۶۶۹، مستعمره نشینان حق انحصاری بهره برداری از سرزمین واقع در غرب پوتومک تا سرحد شمالی My Lord's Island ( جزیره تئودور روزولت کنونی واقع در واشینگتن ( ایالت ) ، دی سی ) را به خود اختصاص داده بودند. تا سال ۱۶۷۰، مستعمره نشینان بخش اعظم قبیله دوئگ را از مستعمره نشین ویرجینیا بیرون کرده و به مریلند فرستاده بودند؛ البته به غیر از کسانی که در کنار نانزاتیکو/پورتوباگو در شهرستان کارولین، ویرجینیا زندگی می کردند.
مورخان مدرن بر این باورند که این شورش، بازی قدرت بیکن علیه برکلی و حمایتِ بی رویه او به نفع برخی اعضای دادگاه بود. وقتی بیکن جزو اعضای دادگاه بود، در حلقه داخلی اعضای شورای برکلی جایی نداشت و در بسیاری مسائل با او مخالف بود.
پیروان بیکن از این شورش استفاده کردند تا دولت را وادار کنند منافع مشترک میان تمام طبقات اجتماعی مستعمره نشینان یعنی حفظ اشتراک و ارتقای رفاه آنها را به رسمیت بشناسد. با این حال، رفاه تمام طبقات در این شورش مورد توجه قرار نگرفت. زنان بومی آمریکا و زنان اروپایی با آنکه اعضای مغفول جامعه بودند، در شورش بیکن نقش داشتند.
... [مشاهده متن کامل]
از دهه ۱۶۵۰، مستعمره نشینان شروع به غصب گردنه شمالی این منطقه کردند. قبایل بومی سکوکوون ( در آن زمان چیکاکوان شناخته می شدند ) ، دوئگ، پاتاوومک، و راپاهانوک هم شروع به نقل مکان به این منطقه کردند و برای دفاع از سرزمین و منابعشان به قبایل محلی پیوستند. در ژوئیه ۱۶۶۶، مستعمره نشینان علیه آنها اعلام جنگ کردند. تا سال ۱۶۶۹، مستعمره نشینان حق انحصاری بهره برداری از سرزمین واقع در غرب پوتومک تا سرحد شمالی My Lord's Island ( جزیره تئودور روزولت کنونی واقع در واشینگتن ( ایالت ) ، دی سی ) را به خود اختصاص داده بودند. تا سال ۱۶۷۰، مستعمره نشینان بخش اعظم قبیله دوئگ را از مستعمره نشین ویرجینیا بیرون کرده و به مریلند فرستاده بودند؛ البته به غیر از کسانی که در کنار نانزاتیکو/پورتوباگو در شهرستان کارولین، ویرجینیا زندگی می کردند.
مورخان مدرن بر این باورند که این شورش، بازی قدرت بیکن علیه برکلی و حمایتِ بی رویه او به نفع برخی اعضای دادگاه بود. وقتی بیکن جزو اعضای دادگاه بود، در حلقه داخلی اعضای شورای برکلی جایی نداشت و در بسیاری مسائل با او مخالف بود.
پیروان بیکن از این شورش استفاده کردند تا دولت را وادار کنند منافع مشترک میان تمام طبقات اجتماعی مستعمره نشینان یعنی حفظ اشتراک و ارتقای رفاه آنها را به رسمیت بشناسد. با این حال، رفاه تمام طبقات در این شورش مورد توجه قرار نگرفت. زنان بومی آمریکا و زنان اروپایی با آنکه اعضای مغفول جامعه بودند، در شورش بیکن نقش داشتند.
