ز گیتی مرا شوربختی است بهر
پراکنده بر جای تریاک زهر.
فردوسی.
که پیروزی و شوربختی ازوست تن آسانی و رنج و سختی ازوست.
فردوسی.
یکی را دگر شوربختی بودنیاز و غم و درد و سختی بود.
فردوسی.
که من با سپاهی بسختی درم برنج و غم و شوربختی درم.
فردوسی.
سوی چشمه شوربختی شتابدکرا آز باشد دلیل و نهازش.
ناصرخسرو.
کسی که باده کین تو نوش خواهد کردز شوربختی دردی خورد هم از سر دن.
سوزنی.
چوابر از شوربختی شد نمکباردل از شیرین شورانگیز بردار.
نظامی.
و آن شیفته دل ز شوربختی میکرد صبوریی بسختی.
نظامی.
میزد نفسی به شوربختی میزیست بصد هزار سختی.
نظامی.
سعدی قلم بسختی رفته ست و شوربختی پس هرچه پیشت آید گردن بنه قضا را.
سعدی.