شورای کتاب کودک

ایدهٔ پایه گذاری شورای کتاب کودک از آن توران میرهادی و لیلی ایمن است که در سال ۱۳۳۹ پس از همفکری باهم آن را با سه تن دیگر عبدالرحیم احمدی از مترجمان و فرهنگیان و پایه گذار دانشگاه آزاد ایران، مرتضی ممیز گرافیست برجسته، و ماه آفرید آدمیت آموزشگر در میان نهادند. این ایده پس از دو سال گردش و رایزنی سرانجام در دی ماه ۱۳۴۱ با همفکری و همیاری گروهی از فرهنگیان، کتابداران، نویسندگان و تصویرگران و مترجمان کتاب کودک شکل گرفت. در حقیقت این ایده برآیند نهادسازی ادبیات کودکان است که از یک دهه پیش تر یعنی در دهه ۱۳۳۰ در یک جریان چندسویه پدیدار شد. در دهه های ۱۳۲۰ و ۱۳۳۰ جریان های انفرادی در ادبیات کودکان مانند کوشش های جبار باغچه بان، عباس یمینی شریف در زمینهٔ شعر و نثر، ابراهیم بنی احمد با انتشار نشریهٔ بازی کودکان، انتشار مجلهٔ کیهان بچه ها، اطلاعات کودکان، و جریان آکادمیکی که هدایت آن را محمدباقر هوشیار استاد دانشکده ادبیات و علوم تربیتی برعهده داشت، و به ادبیات کودکان به عنوان ضرورتی برای رشد فکری و عاطفی کودکان تأکید می کرد و بازتاب این جریان در نشریه ای به نام سپیده فردا که همواره بخش هایی در ترویج ادبیات کودکان داشت و نویسندگان آن کسانی مانند آذر رهنما، توران میرهادی، لیلی ایمن بودند، و افزون بر ارائهٔ مقاله های نظری، در سطح تهران و محیط های فرهنگی مانند دانشگاه تهران و مدرسه هایی مانند فرهاد و مهران نمایشگاه کتاب کودک برگزار می کردند و جریان سوم که در آموزش و پرورش ایران شکل گرفته بود و کسانی مانند معصومه سهراب، یحیی مافی، محسن دانا بهشتی، توران میرهادی، ابراهیم بنی احمد و دیگران آن را پیش می بردند و افزون بر این سه جریان، جریان چهارم که نهادسازی انتشارات مدرن کتاب در ایران بود و مؤسسه انتشارات فرانکلین که ایده آن را امریکایی ها در سطح جهان مطرح کرده بودند و الگوهایی از چاپ و انتشار کتاب های مناسب برای همهٔ گروه های سنی از جمله گروه سنی کودک و نوجوان ارائه می دادند، سبب شد که گروهی از پیشگامان این جریان ها نخستین نهاد ادبیات کودکان را پایه گذاری کنند. پایه گذاری شورای کتاب کودک سبب شد که چند سال بعد کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز برای ترویج کتاب خوانی و انتشار کتاب های مناسب کودکان و نوجوانان شکل بگیرد.