شورای ملی ( پشتو: ملی شورا ) یا پارلمان افغانستان، مجلس قانونگذاری افغانستان در دوره های مختلف پادشاهی افغانستان، جمهوری افغانستان، جمهوری دموکراتیک افغانستان و جمهوری اسلامی افغانستان بین سال های ۱۹۳۱ تا ۲۰۲۱ بود. این مجلس، پارلمانی دومجلسی بود که از دو شورا تشکیل شده بود:
... [مشاهده متن کامل]
• مشرانو جرگه ( خانه بزرگان ) ؛ یک مجلس اعلا با ۱۰۲ کرسی.
• ولسی جرگه ( خانه مردم ) ؛ یک مجلس سفلا با ۲۵۰ کرسی.
تاریخچهٔ شورای ملی به دورهٔ امان الله خان بازمی گردد که طرح بنیان گذاری آن در نظامنامهٔ اساسی حکومت وی گذاشته شد. البته این پارلمان بیشتر جنبهٔ مشورتی داشت. در دورهٔ نادر خان پارلمان به دو مجلس شورای ملی و مجلس عیان تأسیس شد؛ که نخستین دورهٔ شورای ملی در تاریخ ۱۸ سنبلهٔ ۱۳۱۰ ه. ش با عضویت ۱۱۱ تن در قصر سلام خانهٔ ارگ آغاز به کار کرد. از آن دوره تا کودتای داوود خان ۱۳ دورهٔ تقنینی دایر گردید که اکثر نمایندگان آن انتصابی بودند تا آنکه با رأی مردم انتخاب شوند. پس از کودتای داوود خان، او شورای ملی را منحل و در قانون اساسی پارلمانی به نام ملی جرگه که یک مجلس بود را مد نظر گرفت، اما هیچوقت این مجلس کار خود را آغاز نکرد.
پیش تر در دورهٔ نجیب الله دوباره شورای ملی پس از ۱۴ سال آغاز به کار کرد. این مجلس فقط یک دوره ادامه یافت و با سرنگونی حکومت نجیب و برپایی حکومت مجاهدین و طالبان تا روی کار آمدن جمهوری اسلامی افغانستان، افغانستان فاقد قوهٔ مقننه ( شورای ملی ) بود.
یکمین دورهٔ شورای ملی افغانستان در تاریخ ۲۷ قوس/آذر پس از مدت ها آغاز به کار کرد.
اعضای مجلس نمایندگان توسط مردم و از طریق انتخابات آزاد و برای یک دورهٔ پنج ساله انتخاب می شدند؛ هر فرد می توانست بدون محدودیت برای هر تعداد دوره مجلس خود را نامزد کند. اعضای مجلس نمایندگان که به تناسب جمعیت هر حوزه تقسیم شده بود، تعدادشان حداکثر به ۲۵۰ نماینده می رسید. حداقل ۲۷٪ از سهمیهٔ کرسی های پارلمان به زنان اختصاص داده شده بود و کوچی ها ۱۰ نماینده و سیک های افغانستان نیز ۱ نماینده در مجلس نمایندگان داشتند. اعضای پارلمان از طریق انتخابات تک رأی غیرقابل انتخاب به پارلمان راه می یافتند و هر کدام از نامزدها که بیشترین آراء را در انتخابات کسب کند به مجلس راه می یافت.
اعضای مجلس سنا، ۱۰۲ تن بود که تمامی آنان انتصابی بودند. یک سوم اعضای مجلس سنا را شوراهای ولایتی ( برای ۴ سال ) ، یک سوم دیگر را شوراهای ولسوالی ( برای ۳ سال ) و یک سوم باقی مانده توسط رئیس جمهور ( برای ۵ سال ) انتخاب می شدند. رئیس جمهور باید ۲ تن را به نمایندگی از معیوبان و معلولان، ۲ تن از کوچی ها تعیین می کرد و نیمی از افراد منتصب از طرف رئیس جمهور، باید از میان زنان انتخاب میشد. افراد انتصابی، عضویت خود را در شوراهای دیگر از دست می دادند و طبق قانون، شخص دیگری جایگزین آنان می شد.
... [مشاهده متن کامل]
• مشرانو جرگه ( خانه بزرگان ) ؛ یک مجلس اعلا با ۱۰۲ کرسی.
• ولسی جرگه ( خانه مردم ) ؛ یک مجلس سفلا با ۲۵۰ کرسی.
تاریخچهٔ شورای ملی به دورهٔ امان الله خان بازمی گردد که طرح بنیان گذاری آن در نظامنامهٔ اساسی حکومت وی گذاشته شد. البته این پارلمان بیشتر جنبهٔ مشورتی داشت. در دورهٔ نادر خان پارلمان به دو مجلس شورای ملی و مجلس عیان تأسیس شد؛ که نخستین دورهٔ شورای ملی در تاریخ ۱۸ سنبلهٔ ۱۳۱۰ ه. ش با عضویت ۱۱۱ تن در قصر سلام خانهٔ ارگ آغاز به کار کرد. از آن دوره تا کودتای داوود خان ۱۳ دورهٔ تقنینی دایر گردید که اکثر نمایندگان آن انتصابی بودند تا آنکه با رأی مردم انتخاب شوند. پس از کودتای داوود خان، او شورای ملی را منحل و در قانون اساسی پارلمانی به نام ملی جرگه که یک مجلس بود را مد نظر گرفت، اما هیچوقت این مجلس کار خود را آغاز نکرد.
پیش تر در دورهٔ نجیب الله دوباره شورای ملی پس از ۱۴ سال آغاز به کار کرد. این مجلس فقط یک دوره ادامه یافت و با سرنگونی حکومت نجیب و برپایی حکومت مجاهدین و طالبان تا روی کار آمدن جمهوری اسلامی افغانستان، افغانستان فاقد قوهٔ مقننه ( شورای ملی ) بود.
یکمین دورهٔ شورای ملی افغانستان در تاریخ ۲۷ قوس/آذر پس از مدت ها آغاز به کار کرد.
اعضای مجلس نمایندگان توسط مردم و از طریق انتخابات آزاد و برای یک دورهٔ پنج ساله انتخاب می شدند؛ هر فرد می توانست بدون محدودیت برای هر تعداد دوره مجلس خود را نامزد کند. اعضای مجلس نمایندگان که به تناسب جمعیت هر حوزه تقسیم شده بود، تعدادشان حداکثر به ۲۵۰ نماینده می رسید. حداقل ۲۷٪ از سهمیهٔ کرسی های پارلمان به زنان اختصاص داده شده بود و کوچی ها ۱۰ نماینده و سیک های افغانستان نیز ۱ نماینده در مجلس نمایندگان داشتند. اعضای پارلمان از طریق انتخابات تک رأی غیرقابل انتخاب به پارلمان راه می یافتند و هر کدام از نامزدها که بیشترین آراء را در انتخابات کسب کند به مجلس راه می یافت.
اعضای مجلس سنا، ۱۰۲ تن بود که تمامی آنان انتصابی بودند. یک سوم اعضای مجلس سنا را شوراهای ولایتی ( برای ۴ سال ) ، یک سوم دیگر را شوراهای ولسوالی ( برای ۳ سال ) و یک سوم باقی مانده توسط رئیس جمهور ( برای ۵ سال ) انتخاب می شدند. رئیس جمهور باید ۲ تن را به نمایندگی از معیوبان و معلولان، ۲ تن از کوچی ها تعیین می کرد و نیمی از افراد منتصب از طرف رئیس جمهور، باید از میان زنان انتخاب میشد. افراد انتصابی، عضویت خود را در شوراهای دیگر از دست می دادند و طبق قانون، شخص دیگری جایگزین آنان می شد.
