شورای عالی دفاع و امنیت ملی که به شورای عالی دفاع مشهور بود، پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران وظیفهٔ فرماندهی ارتش و امنیت کشور ایران را بر عهده داشت. این شورا در طول جنگ ایران و عراق فرماندهی جنگ را نیز عهده دار بود تا اینکه پس از بازنگری در قانون اساسی در سال ۱۳۶۸، جای خود را به شورای عالی امنیت ملی داد.
... [مشاهده متن کامل]
در روزهای اولیهٔ انقلاب ۱۳۵۷ و استقرار دولت موقت پیکرهٔ ارتش ایران به علت خروج یا دستگیری اغلب فرماندهان ارتش شاهنشاهی از هم فروپاشیده بود و نیازمند بازسازی بود. جهت بررسی و رسیدگی به این امر و سازماندهی امور ارتش، وزارت دفاع ملی دولت موقت پیشنهاد داد تا شورایی با عنوان شورای عالی دفاع ملی تشکیل شود. متعاقب این پیشنهاد هیئت وزیران دولت موقت در جلسهٔ مورخهٔ ۲۲ فروردین ۱۳۵۸ با تشکیل شورایی با همان عنوان موافقت کرد. سپس اساسنامه ای برای آن شورا تنظیم و آن اساسنامه نیز در دولت موقت به تصویب رسید.
مطابق اساسنامهٔ مصوب دولت موقت، اعضای آن شورا به قرار زیر بودند:
• نخست وزیر،
• وزیر دفاع،
• یکی از معاونین منتخب نخست وزیر،
• رئیس ستاد کل ارتش ملی،
• سه نفر از افسران عالی رتبهٔ نیروهای مسلّح ( شاغل یا بازنشسته ) به پیشنهاد وزیر دفاع ملی و تصویب هیئت وزیران.
وظایف این شورا نیز به قرار زیر بود:
• طرح مسائل مربوط به سازمان ارتش و ژاندارمری و دفاع کشور چه از نظر حفاظت مرزها و چه از نظر امنیت داخلی
• بررسی اطلاعات رسیده از ادارهٔ ضدجاسوسی و اطلاعات محلی و تجزیه و تحلیل و اخذ تصمیم دربارهٔ آن ها
• مسائل اداری ـ مالی عمومی ارتش؛
• تهیهٔ فرامین مربوط به ارتش و ژاندارمری از طرف وزیر دفاع و تصویب آن ها از طرف نخست وزیر.
• شورا می تواند در صورت لزوم از وزیران یا فرماندهان ارتش برای حضور در جلسات دعوت نماید.
ریاست این شورا نیز برعهدهٔ نخست وزیر بود.
پس از تصویب قانون اساسی در مجلس خبرگان قانون اساسی در ۱۳۵۸ این شورا زیر نظر رهبری قرار گرفت و وظایف و ترکیب اعضای آن تغییر کرد.
تشکیل این شورا در اصل ۱۱۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی مصوب مجلس خبرگان قانون اساسی و ذیل اختیارات رهبری ذکر گردیده که ترکیب آن به این صورت بود:
• رئیس جمهور
• نخست وزیر
• وزیر دفاع
• رئیس ستاد مشترک ارتش
• فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی
• دو مشاور به تعیین رهبر
... [مشاهده متن کامل]
در روزهای اولیهٔ انقلاب ۱۳۵۷ و استقرار دولت موقت پیکرهٔ ارتش ایران به علت خروج یا دستگیری اغلب فرماندهان ارتش شاهنشاهی از هم فروپاشیده بود و نیازمند بازسازی بود. جهت بررسی و رسیدگی به این امر و سازماندهی امور ارتش، وزارت دفاع ملی دولت موقت پیشنهاد داد تا شورایی با عنوان شورای عالی دفاع ملی تشکیل شود. متعاقب این پیشنهاد هیئت وزیران دولت موقت در جلسهٔ مورخهٔ ۲۲ فروردین ۱۳۵۸ با تشکیل شورایی با همان عنوان موافقت کرد. سپس اساسنامه ای برای آن شورا تنظیم و آن اساسنامه نیز در دولت موقت به تصویب رسید.
مطابق اساسنامهٔ مصوب دولت موقت، اعضای آن شورا به قرار زیر بودند:
• نخست وزیر،
• وزیر دفاع،
• یکی از معاونین منتخب نخست وزیر،
• رئیس ستاد کل ارتش ملی،
• سه نفر از افسران عالی رتبهٔ نیروهای مسلّح ( شاغل یا بازنشسته ) به پیشنهاد وزیر دفاع ملی و تصویب هیئت وزیران.
وظایف این شورا نیز به قرار زیر بود:
• طرح مسائل مربوط به سازمان ارتش و ژاندارمری و دفاع کشور چه از نظر حفاظت مرزها و چه از نظر امنیت داخلی
• بررسی اطلاعات رسیده از ادارهٔ ضدجاسوسی و اطلاعات محلی و تجزیه و تحلیل و اخذ تصمیم دربارهٔ آن ها
• مسائل اداری ـ مالی عمومی ارتش؛
• تهیهٔ فرامین مربوط به ارتش و ژاندارمری از طرف وزیر دفاع و تصویب آن ها از طرف نخست وزیر.
• شورا می تواند در صورت لزوم از وزیران یا فرماندهان ارتش برای حضور در جلسات دعوت نماید.
ریاست این شورا نیز برعهدهٔ نخست وزیر بود.
پس از تصویب قانون اساسی در مجلس خبرگان قانون اساسی در ۱۳۵۸ این شورا زیر نظر رهبری قرار گرفت و وظایف و ترکیب اعضای آن تغییر کرد.
تشکیل این شورا در اصل ۱۱۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی مصوب مجلس خبرگان قانون اساسی و ذیل اختیارات رهبری ذکر گردیده که ترکیب آن به این صورت بود:
• رئیس جمهور
• نخست وزیر
• وزیر دفاع
• رئیس ستاد مشترک ارتش
• فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی
• دو مشاور به تعیین رهبر
