شورای سراسری مسیحیت ( که شورای عمومی نیز نامیده می شود ) [ ۱] گردهمایی مقامات کلیسا و متخصصان الهیات است که در آن، به بحث و تصمیم گیری دربارهٔ موضوعات تعلیمی و عملی کلیسای مسیحیت می پردازند. در این شورا کسانی که صاحب حق رأی هستند از سراسر جهان گرد هم می آیند تا موافقت همه جوامع مسیحی تضمین شود. [ ۲]
هفت شورای جهانی اول ( ۳۲۵ تا ۷۸۷ میلادی ) از سوی هر دو مذهب مسیحیت یعنی کلیسای شرقی و غربی تأیید شد. این شوراها توسط امپراتوران مقدس روم احضار و تصمیمات آن در کلیسای امپراتوری اجرا می شد.
از شورای سوم به بعد، انشقاق های قابل توجه باعث حضور نیافتن برخی اعضاء شد که پیشتر بخشی از کلیسای مسیحی به شمار می رفتند. در نتیجه بخش هایی از مسیحیت در شوراهای بعدی شرکت نکردند؛ یا شرکت کردند، ولی نتیجه را نپذیرفتند. اسقف های وابسته به آنچه آن زمان با عنوان کلیسای ارتدکس شرقی شناخته شد، تنها در هفت شورای سراسری شرکت کردند. اسقف های وابسته به آنچه با نام کلیسای مشرق شناخته شد، تنها در دو شورای نخست حضور یافتند. اسقف های ارتدوکسی مشرقی در چهار شورای نخست شرکت کردند، ولی تصمیمات شورای چهارم را نپذیرفتند و در شوراهای بعدی شرکت نکردند.
پذیرش سراسری و معتبر بودن شوراها میان مذاهب مسیحی گوناگون، متفاوت است. مشاجره بر سر مسیحیت شناسی و سایر پرسش ها منجر به نپذیرفتن برخی شوراها توسط شاخه هایی از مسیحیت شده است.
کلیسای مشرق تنها دو شورای نخست را به عنوان سراسری می پذیرد. کلیساهای ارتدوکسی مشرقی سه شورای نخست را می پذیرند. [ ۳] کلیسای ارتدکس شرقی و کلیسای کاتولیک هفت شورای نخست را که در سده های چهارم تا نهم برگزار شد، سراسری می دانند. کلیسای ارتدکس شرقی هیچ یک از شوراهای بعدی را سراسری نمی داند؛ در حالی که کلیسای کاتولیک به برگزاری شوراهای عمومی اسقف های همبسته با پاپ ادامه می دهد و آن ها را سراسری به شمار می آورد. در مجموع کلیسای کاتولیک ۲۱ شورا را به عنوان شورای سراسری تأیید می کند. انگلیکان ها و پروتستان های معترف هفت شورا یا چهار شورای نخست را به عنوان شورای سراسری می پذیرند.
اصل لغزش ناپذیری شوراهای سراسری بیان می دارد که تعریف های رسمی شورای سراسری ( آن هایی که دین یا اخلاق را مد نظر قرار می دهند و آن هایی که باید کلیساها به آن وفادار باشند ) لغزش ناپذیر هستند. این احکام اغلب قانون شرع نامیده می شوند و اغلب تکفیرهایی به عنوان کیفر بر ضد کسانی که به تعلیم ایمان ندارند، ضمیمه آن ها است. این اصل ادعا نمی کند که همه جنبه های شوراها مطلق هستند، بلکه آنها را مصون از خطا یا بی عیب می داند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهفت شورای جهانی اول ( ۳۲۵ تا ۷۸۷ میلادی ) از سوی هر دو مذهب مسیحیت یعنی کلیسای شرقی و غربی تأیید شد. این شوراها توسط امپراتوران مقدس روم احضار و تصمیمات آن در کلیسای امپراتوری اجرا می شد.
از شورای سوم به بعد، انشقاق های قابل توجه باعث حضور نیافتن برخی اعضاء شد که پیشتر بخشی از کلیسای مسیحی به شمار می رفتند. در نتیجه بخش هایی از مسیحیت در شوراهای بعدی شرکت نکردند؛ یا شرکت کردند، ولی نتیجه را نپذیرفتند. اسقف های وابسته به آنچه آن زمان با عنوان کلیسای ارتدکس شرقی شناخته شد، تنها در هفت شورای سراسری شرکت کردند. اسقف های وابسته به آنچه با نام کلیسای مشرق شناخته شد، تنها در دو شورای نخست حضور یافتند. اسقف های ارتدوکسی مشرقی در چهار شورای نخست شرکت کردند، ولی تصمیمات شورای چهارم را نپذیرفتند و در شوراهای بعدی شرکت نکردند.
پذیرش سراسری و معتبر بودن شوراها میان مذاهب مسیحی گوناگون، متفاوت است. مشاجره بر سر مسیحیت شناسی و سایر پرسش ها منجر به نپذیرفتن برخی شوراها توسط شاخه هایی از مسیحیت شده است.
کلیسای مشرق تنها دو شورای نخست را به عنوان سراسری می پذیرد. کلیساهای ارتدوکسی مشرقی سه شورای نخست را می پذیرند. [ ۳] کلیسای ارتدکس شرقی و کلیسای کاتولیک هفت شورای نخست را که در سده های چهارم تا نهم برگزار شد، سراسری می دانند. کلیسای ارتدکس شرقی هیچ یک از شوراهای بعدی را سراسری نمی داند؛ در حالی که کلیسای کاتولیک به برگزاری شوراهای عمومی اسقف های همبسته با پاپ ادامه می دهد و آن ها را سراسری به شمار می آورد. در مجموع کلیسای کاتولیک ۲۱ شورا را به عنوان شورای سراسری تأیید می کند. انگلیکان ها و پروتستان های معترف هفت شورا یا چهار شورای نخست را به عنوان شورای سراسری می پذیرند.
اصل لغزش ناپذیری شوراهای سراسری بیان می دارد که تعریف های رسمی شورای سراسری ( آن هایی که دین یا اخلاق را مد نظر قرار می دهند و آن هایی که باید کلیساها به آن وفادار باشند ) لغزش ناپذیر هستند. این احکام اغلب قانون شرع نامیده می شوند و اغلب تکفیرهایی به عنوان کیفر بر ضد کسانی که به تعلیم ایمان ندارند، ضمیمه آن ها است. این اصل ادعا نمی کند که همه جنبه های شوراها مطلق هستند، بلکه آنها را مصون از خطا یا بی عیب می داند. [ ۴]
wiki: شورای سراسری مسیحیت