شور دست

لغت نامه دهخدا

شوردست. [ دَ ] ( ص مرکب ) نامیمون و مشؤوم و نامبارک و نحس. ( از ولف ) :
نگفتم که با رستم شوردست
نشاید بر این بوم ایمن نشست.

فردوسی.

نا میمون و مشووم و نا مبارک و نحس

شوردست ؛ نامیمون و نامبارک