شواهد فی الاعجاز القرانی

[ویکی نور] شواهد فی الاعجاز القرآنی. شواهد فی الإعجاز القرآنی، اثر عوده ابوعوده، در باره برخی از جنبه های اعجاز در قرآن کریم است که به زبان عربی و در دوران معاصر نوشته شده است.
کتاب به زبان عربی نوشته شده و مطالب آن، در اصل، حاصل مقالاتی است که در نشریه «الرأی الأردنیة» از سال 1992م، تاکنون چاپ می شده است
کتاب با مقدمه نویسنده آغاز و مطالب بدون فصل بندی یا تبویب خاصی، در عناوین مختلف و فراوانی، گنجانده شده است.
نویسنده در تدوین این اثر، از منابع و مصادر باارزشی بهره برده که از جمله آن ها می توان از کتب زیر نام برد: «تهذیب اللغة» ابومنصور محمد بن احمد ازهری؛ «المفردات فی غریب القرآن» راغب اصفهانی؛ «دیوان الأعشی» میمون بن قیس أعشی؛ «روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی» شهاب الدین محمود آلوسی؛ «البیان فی غریب إعراب القرآن» ابوالبرکات بن انباری؛ «صحیح البخاری» ابوعبدالله محمد بن اسماعیل بخاری؛ «أسرار البلاغة» عبدالقاهر جرجانی؛ «الخصائص» ابوالفتح عثمان بن جنی؛ «الإیضاح فی شرح المفصل» ابوعمرو عثمان بن عمر بن الحاجب و...
در مقدمه، ضمن اشاره به مصادر بحث اثر حاضر و روش کتابت آن، به توضیح معنی اعجاز قرآن کریم و دلایل آن پرداخته شده است. از جمله مظاهر اعجاز قرآن که به آن اشاره گردیده، عبارتند از: اخبار از امور غیبی که بدون وحی، دسترسی به آن ممکن نیست؛ اخبار امم سابق؛ احکام تشریعی کامل که فوق شرایع بشری است؛ تعبیر از حاجات مردم و احساسات دقیق آن ها؛ اشاره به بعضی از مظاهر علوم دقیقه و علوم اجتماعی؛ نظم جدیدی که مخالف با اسالیب معروف تعبیر می باشد و تأثیر در قلوب مردم گذشته و حال و...