شواحط
لغت نامه دهخدا
شواحط. [ ش ُ ح ِ ] ( اِخ ) علم مرتجلی است برای موضعی. کوه معروفی است در نزدیکی مدینه نزدیک سوارقیه. ( از معجم البلدان ). کوهی است نزدیک سوارقیه میان مکه و مدینه. ( منتهی الارب ). || حصاری است در یمن. || یوم شُواحِط؛ روزی است از روزهای عرب. ( از منتهی الارب ) ( از معجم البلدان ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید