همانطور که سبک زندگی تغییر می کند، معماری نیز تغییر می کند. از چند طریق دیگر می توانیم تغییرات را در زندگی اجتماعی و فرهنگی نخبگان موروماچی به طور مستقیم و مشخص ببینیم، مانند توسعه معماری سبک شوین و اختراع شکل جدیدی از ساختار خانگی به نام کایشو.
ایتو تئیجی, [ ۱]
شوئین ( به انگلیسی: Shoin ) یک نوع سالن ملاقات رسمی در معماری ژاپنی است که در دوره موروماچی توسعه یافت. [ ۲] این اصطلاح در اصل به معنی مطالعه و محل سخنرانی در مورد ساترا در داخل معبد بود، اما بعداً به معنای فقط یک اتاق پذیرایی یا مطالعه بود. [ ۳] نام این اتاق به سبک شوئین زاکوری ( shoin - zukuri ) گرفته شده است. در ساختمان شوئین زاکوری، شوئین یک زاشاکی است، یک اتاق تاتامی که به پذیرایی از مهمانان اختصاص داده شده است.
معماری نوظهور دوره موروماچی متعاقباً تحت تأثیر افزایش استفاده و ظاهر شوئین قرار گرفت. یکی از قابل توجه ترین تغییرات در معماری ناشی از شوئین از عمل پوشاندن کف آنها با تشک تاتامی بود. [ ۴] از آنجایی که تشک های تاتامی دارای اندازه استاندارد هستند، طرح کف اتاق های شوئین باید بر اساس نسبت تشک تاتامی ایجاد شود. این به نوبه خود بر نسبت درها، ارتفاع اتاق ها و سایر جنبه های ساختار تأثیر می گذارد. [ ۴] قبل از اینکه شوئین روکش سطحی با تشک های تاتامی را متداول کند، معمولاً فقط یک تشک تاتامی بیرون آورده می شد تا بالاترین فرد در اتاق بنشیند. [ ۴]
معماری اطراف تحت تأثیر شوئین به سرعت بسیاری، از ویژگی های متمایز دیگر را ایجاد کرد. از آنجایی که مهمانان به جای مبلمان روی زمین می نشستند، در موقعیت پایین تری نسبت به همتایان چینی خود که به استفاده از مبلمان عادت داشتند قرار گرفتند. این مزیت پایین باعث ایجاد تحولاتی از قبیل سقف کاذب می شود که عملکرد اتاق را کمتر می کند و همچنین باعث می شود سقف ها دیگر مانند چین قابل مشاهده نباشند. سقف های کاذب جدید همچنین امکان تزئین دقیق تر را فراهم می آورد و در نتیجه بسیاری از سقف های کاذب بسیار تزئین شده بر سقف های بسیار ساده تر قرار می گرفت. [ ۴] یکی دیگر از ویژگی های توسعه یافته از نقطه نظر پایین، تماشاگه و چیگایدانا بود. تماشاگه یک تورفتگی مرتفع بود که روی دیوار ساخته شده بود تا فضایی برای نمایش هنرهای چینی ایجاد کند که در آن زمان در سطح چشم راحت محبوب بود. چیگایدانا یا «قفسه های پلکانی» قفسه بندی سازه هایی بودند که در تماشاگه برای نمایش اجسام کوچکتر تعبیه شده بودند. همزمان با توسعه معماری شوئین فوسوما یا «درهای کشویی» به وسیله ای محبوب برای تقسیم اتاق تبدیل شد. [ ۴] در نتیجه ستون هایی به شکل مربع برای درهای کشویی ایجاد شد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایتو تئیجی, [ ۱]
شوئین ( به انگلیسی: Shoin ) یک نوع سالن ملاقات رسمی در معماری ژاپنی است که در دوره موروماچی توسعه یافت. [ ۲] این اصطلاح در اصل به معنی مطالعه و محل سخنرانی در مورد ساترا در داخل معبد بود، اما بعداً به معنای فقط یک اتاق پذیرایی یا مطالعه بود. [ ۳] نام این اتاق به سبک شوئین زاکوری ( shoin - zukuri ) گرفته شده است. در ساختمان شوئین زاکوری، شوئین یک زاشاکی است، یک اتاق تاتامی که به پذیرایی از مهمانان اختصاص داده شده است.
معماری نوظهور دوره موروماچی متعاقباً تحت تأثیر افزایش استفاده و ظاهر شوئین قرار گرفت. یکی از قابل توجه ترین تغییرات در معماری ناشی از شوئین از عمل پوشاندن کف آنها با تشک تاتامی بود. [ ۴] از آنجایی که تشک های تاتامی دارای اندازه استاندارد هستند، طرح کف اتاق های شوئین باید بر اساس نسبت تشک تاتامی ایجاد شود. این به نوبه خود بر نسبت درها، ارتفاع اتاق ها و سایر جنبه های ساختار تأثیر می گذارد. [ ۴] قبل از اینکه شوئین روکش سطحی با تشک های تاتامی را متداول کند، معمولاً فقط یک تشک تاتامی بیرون آورده می شد تا بالاترین فرد در اتاق بنشیند. [ ۴]
معماری اطراف تحت تأثیر شوئین به سرعت بسیاری، از ویژگی های متمایز دیگر را ایجاد کرد. از آنجایی که مهمانان به جای مبلمان روی زمین می نشستند، در موقعیت پایین تری نسبت به همتایان چینی خود که به استفاده از مبلمان عادت داشتند قرار گرفتند. این مزیت پایین باعث ایجاد تحولاتی از قبیل سقف کاذب می شود که عملکرد اتاق را کمتر می کند و همچنین باعث می شود سقف ها دیگر مانند چین قابل مشاهده نباشند. سقف های کاذب جدید همچنین امکان تزئین دقیق تر را فراهم می آورد و در نتیجه بسیاری از سقف های کاذب بسیار تزئین شده بر سقف های بسیار ساده تر قرار می گرفت. [ ۴] یکی دیگر از ویژگی های توسعه یافته از نقطه نظر پایین، تماشاگه و چیگایدانا بود. تماشاگه یک تورفتگی مرتفع بود که روی دیوار ساخته شده بود تا فضایی برای نمایش هنرهای چینی ایجاد کند که در آن زمان در سطح چشم راحت محبوب بود. چیگایدانا یا «قفسه های پلکانی» قفسه بندی سازه هایی بودند که در تماشاگه برای نمایش اجسام کوچکتر تعبیه شده بودند. همزمان با توسعه معماری شوئین فوسوما یا «درهای کشویی» به وسیله ای محبوب برای تقسیم اتاق تبدیل شد. [ ۴] در نتیجه ستون هایی به شکل مربع برای درهای کشویی ایجاد شد. [ ۴]
wiki: شوئین