شهیدی صالحی عبدالحسین

[ویکی نور] عبد الحسین شهیدی صالحی فرزند شیخ حسن بن مدرس الطف شیخ میرزا علینقی بن شیخ حسن بن شیخ محمد صالح، ولادت وی در کربلا در 14 شوال 1354 ق در یکی از کهن ترین خاندانهای علم و تقوی رخ داد.
پدرش شیخ حسن (م 1401 ق) از علمای کربلا و از شاگردان میرزای دوم شیرازی شیخ محمد تقی شیرازی و جدش شیخ میرزا علینقی (م 1320ق) از مراج تقلید و فتوی در کربلا و جد اعلایش شیخ محمد صالح برغانی حائری (م 1271 ق) از مفسران بلند آوازه و مراجع تقلید در عصر قاجار و برادر شهید ثالث (شهادت 1263 ق) نخستین استاد وی در علوم قرآن و تفسیر بود. مادرش رقیه خانم حافظ قرآن مجید و از اساتید تفسیر و تعلیم قرآن در کربلا بود و به تربیت او پرداخت.
سپس در حدود 14 سالگی توسط پدرش به کتب خانه شیخ حسن کوسه واقع در ضلع شمال غربی صحن سید الشهداء ابی عبد الله الحسین (ع) به تحصیل علوم قرآن و خواندن و نوشتن همت گماشت. پس از جنگ جهانی دوم و بازگشایی مدارس جدید به مدرسه سبط انتقال یافت و در کنار تحصیل علوم جدید به علوم قدیمه نیز پرداخت. مقدمات علوم عربی و فنون ادب و سطوح را در مدرسه هندی نزد شیخ جعفر رشتی از مدرسان معروف کربلا به پایان رساند. سطوح فقه و اصول را نزد شیخ محمد حسین مازندرانی و تفسیر و علوم قرآن را از حوزه درس آیت الله سید محمد شیرازی و غیره بهرمند گشت. و در ایام تعطیل و مناسبات مختلف هنگامی که آیت الله محمد هادی معرفت که دارای حجره ای در مدرسه هندی بود، به کربلا مشرف میگشتند از محضر او کسب فیض بسیاری میکرد. حدیث و تاریخ شیعی را در خدمت شیخ آقا بزرگ تهرانی صاحب الذریعة تلمذ کرد و به دریافت اجازات از مراجع کربلا و نجف و قم نائل گشت. از جمله اجازة مورخه 1388 ق از صاحب الذریعة و سه اجازه از آیت الله مرعشی نجفی شامل سه طریق روایت از امامیه و زیدیه و عامه.
سپس سفرهای علمی و تحقیقاتی به هند و پاکستان و کشورهای عربی و اروپایی و شرکت در مؤتمرها وکنگره های بین المللی در کشورهای مختلف و سخنرانیهایی دارد. ونیز مقالاتی به فارسی و عربی در هفته نامه ها و روزنامه های ایران و کشورهای عراق و لبنان و مصر منتشر کرده است. جدید ترین مقالات فارسی وی در مجله حوزه از شماره 56-57 سال 1372 ش به بعد و مجله بینات از شماره ششم سال 1374 ش به بعد انتشار یافته است. وی در سال 1379 ق جهت ازدواج با دختر عمه خود به ایران آمد ولی بر اثر ادامه تحصیلات او اقامت طولانی در تهران داشت که بر اثر فعالیتهای ضد رژیم بازداشت و بر اثر شکنجه قسمتی از شنوایی خود را از دست داد. سپس مدتی به زندگی مخفیانه ادامه داد و بعد در سال 1381 ق از طریق زاهدان به پاکستان و از آنجا به هندوستان پناه برد و از هند بعدا به زادگاه خویش کربلا بازگشت و در حوزه کربلا مشغول ادامه تحصیل و تالیف و نشر مقاله گردید. پس از طغیان بعثیهای عراق در سال 1391 ق و از هم پاشیدن حوزه کربلا ناگزیر از هجرت به ایران گشت و به قزوین برگشت و به کارهای علمی پرداخت. مشهورترین آثار چاپی وی در این مقطع زمانی کتاب «موسوعة البرغانی فی فقه الشیعة» است که هشت مجلد آن طبع گردیده است و نشر مقاله هایی در «مستدرکات اعیان الشیعة» که در مجلد نهم آن چاپ شده است و نیز در دایرة المعارف الاسلامیة الشیعة چاپ پنجم تالیف سید حسن امین. همچنین او از مولفان دایرة المعارف تشیع است که به تازگی جلد ششم آن منتشر شده است.
منابع : الادب العربی المعاصر فی ایران، ص 222 (بیروت، موسسظ البلاغ)، مقدمه موسوعأ الرغانی فی فقه الشیعة : 1 / 59.