[ویکی نور] میرزا فتّاح مجتهد شهیدی تبریزی فرزند عالم مبارز، میرزا محمّد علی شیخ الاسلام داش آتانی، در سال 1302ق در روستای داش آتان، از توابع تبریز دیده به جهان گشود.
پدر ایشان، یکی از بزرگان و مفاخر علمی و دینی تبریز و عالمی نیک نفس، فاضل، ادیب و وارسته بود. وی در اوایل غائله مشروطه و در سال 1326ق، به همراه میرزا محمّد آقا (برادر امام جمعه) توسط سردسته فدائیان محلّه «خیابان»، به نام میرزا آقا بالاخان، که از مخالفان سرسخت روحانیت بود، در سکوی مسجد رفیع در محله «خیابان»، به شهادت رسید. میرزا فتّاح پس از اطلاع از شهادت مظلومانه پدر، در نجف اشرف، برای جاویدان ماندن حادثه شهادت پدر دانشمندش، عنوان «شهیدی» را برای نام خانوادگی برگزید و از آن پس به «شهیدی» معروف گردید.
میرزا فتاح بعد از تحصیل دروس مقدماتی در زادگاه خویش، به تبریز مهاجرت نمود و بعد از فراگیری سطوح متوسطه نزد اساتید ممتاز حوزه علمیه تبریز، همچون آیت الله میرزا ابوالحسن آقا انگجی، برای تکمیل مراتب علمی و تحصیل سطوح عالی، در سال 1323ق به نجف اشرف هجرت کرد.
وی درس اصول را نزد آخوند خراسانی و فقه را از شریعت اصفهانی و سیّد محمّد کاظم یزدی، (صاحب عروة الوثقی) آموخت. بعد از رحلت آن بزرگان، مدتی نسبتا طولانی در درس خارج اصول و فقه آیت الله سیّد ابوالحسن اصفهانی حضور یافت و در ردیف همراهان و یاران نزدیک آن فقیه اهل بیت(ع) قرار گرفت. او در این مدت، به عنوان یکی از استادان برجسته و بی بدیل حوزه علمیه نجف مطرح گردید. یکی از محقّقین در مورد عظمت حوزه درسی ایشان در نجف اشرف می نویسد:«آیت الله شهیدی در نجف اشرف، مجلس درس مهمّی داشت که فضلای بسیاری در آن حضور می یافتند. این فقیه فرزانه درس خود را به زبان عربی و روان و رسا بیان می کرد. بسیاری از شرکت کنندگان عرب زبان از بحث های ارزشمند وی کمال بهره را می بردند».
وی بعد از 23 سال تحصیل مداوم در نجف اشرف، برای معالجه و صله ارحام، به ویژه دیدار مادر و زیارت حضرت امام رضا(ع)، به ایران بازگشت و در تبریز، به تدریس خارج اصول و فقه پرداخت.
پدر ایشان، یکی از بزرگان و مفاخر علمی و دینی تبریز و عالمی نیک نفس، فاضل، ادیب و وارسته بود. وی در اوایل غائله مشروطه و در سال 1326ق، به همراه میرزا محمّد آقا (برادر امام جمعه) توسط سردسته فدائیان محلّه «خیابان»، به نام میرزا آقا بالاخان، که از مخالفان سرسخت روحانیت بود، در سکوی مسجد رفیع در محله «خیابان»، به شهادت رسید. میرزا فتّاح پس از اطلاع از شهادت مظلومانه پدر، در نجف اشرف، برای جاویدان ماندن حادثه شهادت پدر دانشمندش، عنوان «شهیدی» را برای نام خانوادگی برگزید و از آن پس به «شهیدی» معروف گردید.
میرزا فتاح بعد از تحصیل دروس مقدماتی در زادگاه خویش، به تبریز مهاجرت نمود و بعد از فراگیری سطوح متوسطه نزد اساتید ممتاز حوزه علمیه تبریز، همچون آیت الله میرزا ابوالحسن آقا انگجی، برای تکمیل مراتب علمی و تحصیل سطوح عالی، در سال 1323ق به نجف اشرف هجرت کرد.
وی درس اصول را نزد آخوند خراسانی و فقه را از شریعت اصفهانی و سیّد محمّد کاظم یزدی، (صاحب عروة الوثقی) آموخت. بعد از رحلت آن بزرگان، مدتی نسبتا طولانی در درس خارج اصول و فقه آیت الله سیّد ابوالحسن اصفهانی حضور یافت و در ردیف همراهان و یاران نزدیک آن فقیه اهل بیت(ع) قرار گرفت. او در این مدت، به عنوان یکی از استادان برجسته و بی بدیل حوزه علمیه نجف مطرح گردید. یکی از محقّقین در مورد عظمت حوزه درسی ایشان در نجف اشرف می نویسد:«آیت الله شهیدی در نجف اشرف، مجلس درس مهمّی داشت که فضلای بسیاری در آن حضور می یافتند. این فقیه فرزانه درس خود را به زبان عربی و روان و رسا بیان می کرد. بسیاری از شرکت کنندگان عرب زبان از بحث های ارزشمند وی کمال بهره را می بردند».
وی بعد از 23 سال تحصیل مداوم در نجف اشرف، برای معالجه و صله ارحام، به ویژه دیدار مادر و زیارت حضرت امام رضا(ع)، به ایران بازگشت و در تبریز، به تدریس خارج اصول و فقه پرداخت.
wikinoor: شهیدی_تبریزی،_میرفتاح