شهسواری

-

شَهسَواری (chivalry)
شَهسَواری
آداب و رسوم دلاوری و شرافت که شهسواران قرون وسطا خود را ملزم به رعایتشان می دانستند. عمدۀ فضایل این آیین عبارت بود از پرهیزکاری، شرافت، دلیری، ادب، پاکدامنی، و وفاداری. اصطلاح شهسوار در ابتدا به طبقۀ جنگاوران سواره نظام دوران فئودالیتۀ قرون وسطا اطلاق می شد. آیین شهسواری، که از آداب و رسوم و نگرش قبایل ژرمنی برخاسته بود، در فرانسه و اسپانیای فئودال رشد کرد و به سرعت به سایر نقاط اروپا سرایت کرد. این آیین در قرن های ۱۲ و ۱۳م به اوج شکوفایی رسید و جنگ های صلیبی موجب تحکیم بیشتر آن شد. نخستین طبقات شهسواران، شهسواران مهمان نواز و شهسواران پرستشگاه بودند که وظیفه شان خدمت به زائران فلسطین بود. ورزش محبوب شهسواران شرکت در مسابقات پهلوانی یا نیزه بازی سوار بر اسب بود. شهسواری درون مایۀ ادبیات غیردینی آن روزگار بود. در قرن ۱۱م شهسواران دارای وظایف و مسئولیت های بسیار بودند. حتی شاهان می بایست تعلیم شهسواری می دیدند و ابتدا در مقام «غلام بچه» و سپس «سپردار» ملازم شهسواران باشند تا سرانجام لیاقت دریافت مهمیز زرین را، که از نمادهای شهسواری بود، احراز کنند. شهسواران، پیش از احراز صلاحیت شهسواری و تقبل وظایف و امتیازات جدید، شبی را به مراقبه در زاویۀ کلیسا سپری می کردند. طی جنگ های صلیبی، مَرْتبت شهسواری حائز ارزش معنوی عمیقی شد، چنان که انگیزۀ شهسواران از پیکار با مسلمانان در فلسطین دفاع از مسیحیت بود.