گفت هنگامی یکی شهزاده بود
گوهری و پرهنر وآزاده بود.
رودکی.
چو گودرز آن سوک شهزاده دیددژم شد چو آن سرو آزاده دید.
فردوسی.
چو طوس و فریبرز و گودرز و گیوچه شهزاده چه پهلوانان نیو.
فردوسی.
بصد لابه و پند و افسون ورای دل آورد شهزاده را باز جای.
فردوسی.
شهزاده رفت باغ بقا باد جای شاه خونریز کرد چرخ قصاصش بقای شاه.
خاقانی.
نای چو شهزاده حبش که زند چشم بانگش از آهنگ ده غلام برآید.
خاقانی.
خیال چنین خلوتی زاده ای دهد مژده خان بشهزاده ای.
نظامی.
از آن شد نام آن شهزاده پرویزکه بودی دایم از هر کس پرآویز.
نظامی.
|| برادرزاده شاه. ( ناظم الاطباء ).