شهری، جعفر (تهران ۱۲۹۳ـ همان جا ۱۳۷۸ش)
شهری، جعفر
(یا: شهری باف) مردم نگار، تهران شناس و رمان نویس ایرانی. داستان های شرح احوالی اش، حکایت از سخت گذرانی و تغــییر شغل های متعدد دارد. در این آثار چگونگیِ گذر جامعۀ ایرانی از سنت به تجدد را تصویر می کند. او خاطره گویی را با شرح آداب و رسوم درمی آمیزد و متنی آکنده از حاشیه روی، اما شیرین و سرگرم کننده، پدید می آورد. از رمان هایش می توان به حاجی در فرنگ (۱۳۴۴ش) و شکر تلخ (۱۳۴۷ش) اشاره کرد. کتاب هایی نیز دربارۀ طب سنّتی و ضرب المثل های مردم تهران نوشته است. دو اثر او به نام های تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم (چ۲، ۱۳۶۹ش) و تهران قدیم (۱۳۵۷ش) به رغم حاشیه روی های فراوان، در مقولۀ تهران شناسی و آداب و رسوم مردم تهران حکم کتاب مرجع را دارد.
شهری، جعفر
(یا: شهری باف) مردم نگار، تهران شناس و رمان نویس ایرانی. داستان های شرح احوالی اش، حکایت از سخت گذرانی و تغــییر شغل های متعدد دارد. در این آثار چگونگیِ گذر جامعۀ ایرانی از سنت به تجدد را تصویر می کند. او خاطره گویی را با شرح آداب و رسوم درمی آمیزد و متنی آکنده از حاشیه روی، اما شیرین و سرگرم کننده، پدید می آورد. از رمان هایش می توان به حاجی در فرنگ (۱۳۴۴ش) و شکر تلخ (۱۳۴۷ش) اشاره کرد. کتاب هایی نیز دربارۀ طب سنّتی و ضرب المثل های مردم تهران نوشته است. دو اثر او به نام های تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم (چ۲، ۱۳۶۹ش) و تهران قدیم (۱۳۵۷ش) به رغم حاشیه روی های فراوان، در مقولۀ تهران شناسی و آداب و رسوم مردم تهران حکم کتاب مرجع را دارد.